Burza recenzja




Niepokojąca, dziwna, niejednoznaczna, zawiła, jednocześnie wciągająca i szybko się czyta. Tymi słowami mogłabym najlepiej opisać książkę Mieczysława Gorzki „Burza”, którą kilka osób już mi polecało, a pióra autora znałam tylko z „Krwawnicy”. Jest to też książka, którą ciężko mi zaklasyfikować do jakiegokolwiek gatunku – niby i pasuje kryminał, trochę pasuje horror, a do tego pojawiają się elementy sci-fi – i te elementy najbardziej przykuły moją uwagę.

Manipulacja czasem, podróże w czasie, zmienianie przyszłości, przeszłości to dosyć popularny motyw w literaturze, jak i filmach. Trudno wymyślić tutaj coś nowego i nie oczekiwałam, że autor mnie zaskoczy czymś wyjątkowym, ale muszę przyznać, że naprawdę dobrze spędziłam czas.

Odczuwałam pewien niepokój, gdy czytałam tę powieść. Podobała mi się kreacja głównej bohaterki – Justyny Lewickiej – która, jak sama siebie określała, jest racjonalną kobietą, komisarzem, pracuje w policji od lat i szuka morderców, musi zmierzyć się z czymś, czego zwykły człowiek może nie być w stanie pojąć. W końcu – takie motywy pojawiają się w filmach, a nie w realnym życiu!

Natomiast przemiana Justyny była mimo wszystko dość naturalna i pasująca do tempa nadanemu w książce. Zresztą, biorąc tę sprawę, czyli morderstwo chłopca „Michałka” Justyna nie miała pojęcia w co się pakuje – jedno morderstwo – sprawę można w końcu jakoś rozwiązać. Ale ponad dziesięć morderstw? Tych samych morderstw? Dosłownie – tych samych z tą samą ofiarą?

Postać Oskara jest równie ciekawa i też rozwija się z biegiem fabuły – rozwija się i sam Oskar, jak i jego umiejętności. I tak naprawdę poznajemy jego umiejętności wraz z bohaterem – ponieważ Oskar sam nie do końca rozumie potęgi i możliwości jaką daje mu jego moc.

Jedyne czego mi brakowało, to rozwinięcia wątku zespołu Justyny – wątku Neo, obu Jacków i Karola, szczególnie, że byli dość zaangażowani w całą sprawę i mieli tzw. otwarty umysł.

Dzięki tej książce nabrałam chęci do przeczytania książek np. Deana Koontza, czy nawet… Stephena Kinga, którego nie jestem fanką (albo nie byłam dekadę temu, a później już nie sprawdzałam, czy mi pasuje, czy nie).

Polecam tę książkę – ale myślę, że będzie mieć albo swoich fanów albo krytyków. Ja zaliczam się do fanów.