Recenzja książki Matki i córki

Po raz kolejny twórczość Ałbeny Grabowskiej stawia czytelnika do pionu. To kawał naprawdę dobrej literatury, osadzonej w niełatwej rzeczywistości. Tym razem poznajemy cztery kobiety Marię, Sabinę, Magdalenę i Lilkę. Cztery różne historie, choć w losach każdej odbija się los poprzedniczek.
Maria ma trudne małżeństwo. Jej mąż Piotr został oskarżony o kolaborację i zesłany na daleką Syberię. Kobieta chcąc ratować męża stara się u niejakiego Mączki o apelację od wyroku, niestety ten wykorzystuje ją i również wysyła na wschód. Tam w bardzo trudnych warunkach rodzi się im córka Sabina. W tym środowisku poznajemy rodzinę Jekateriny, która ma na celu indoktrynację przybywających na sybir zesłańców.
Sabina jest skrzypaczką, bardzo utalentowaną, dającą koncerty dla warszawskiej śmietanki i nie tylko. Wybuch II wojny światowej sprawił, że trafia do obozu koncentracyjnego w Ravensbruk. Dzięki swoim umiejętnościom muzycznym gra dla oficjeli niemieckich, a tym samym unika najgorszego losu. Jej historia jest opisana najdokładniej. Autorka tu nie unika opisywania trudnych spraw. Widzimy obozową rzeczywistość, traktowanie więźniów zwłaszcza kobiet, które poddawane były eksperymentom medycznym mającym na celu zniszczenie ich płodności. Obserwujemy także losy kobiety w momencie zajścia w ciąże po gwałcie przez zastępcę komendanta. Fakt ten sprawia, że staje się niejako pod ochroną, bo ma urodzić niemieckie dziecko.
W losy Magdaleny także wpisane jest nieszczęście, bowiem w momencie porodu ginie w wypadku samochodowym jej mąż, skazując na samotne wychowywanie swoją córkę Paulinę - Lilkę. To właśnie jej osoba sprawia, że uruchamia się cała lawina poszukiwania informacji dlaczego w ich rodzinie wciąż kobiety samotnie wychowują córki i dlaczego nie ma właściwie żadnych fotografii uwieczniających panów z rodu.
Cztery historie pełne trudnych decyzji, naznaczone bólem, ale jednocześnie pokazujące siłę tkwiącą w nich. Pozornie oschłe, mało okazujące uczucia, ale jednocześnie stające murem w obronie swojego gniazda.
Podczas czytania może trochę przeszkadzać przeskakiwanie od osoby do osoby bez jakiejś chronologicznej kolejności, bez ciągłości wydarzeń , które tak naprawdę trzeba samemu sobie poukładać. Ciężko też było mi zrozumieć tok myślenia Magdaleny, ale sporo wyjaśnia pewna decyzja.