Chciałem być piosenkarzem. Biografia Krzysztofa Krawczyka recenzja

„Chciałem być piosenkarzem

Chciałem mieć pełne sale

Podróżować, zwiedzać świat

I wiele pięknych, pięknych kobiet znać”

8 września Krzysztof Krawczyk obchodziłby 75. urodziny. Zmarł 5 kwietnia 2021 roku, od wielu lat zmagał się z kilkoma przewlekłymi chorobami. Przez wielu uwielbiany, przez wielu nienawidzony. Krytykowany za styl muzyczny, wygląd, wybory życiowe. Chwalony za możliwości głosowe. Niezaprzeczalnie to znany polski wokalista. Anna Bimer napisała pierwszą biografię wokalisty „Chciałem być piosenkarzem. Biografia Krzysztofa Krawczyka”.

Krzysztof Krawczyk przez sześćdziesiąt lat był obecny na polskiej scenie muzycznej – początkowo jako członek zespołu Trubadurzy, później jako wokalista solowy. Gigant sceny, porywał tłumy i śpiewał hity dla wszystkich pokoleń. Sporo charyzmy, cudowny głos i szczypta talentu. Przez dziesięć lat spełniał swój amerykański sen. Otarł się o śmierć. Dwukrotnie się rozwiódł i szczęśliwie ponownie zakochał. Podczas kariery zostało wydanych 129 oficjalnych płyt z jego muzyką.

Mam problem z jasną i jednoznaczną oceną książki. Z jednej strony autorka stara się udowodnić ile Krawczyk dokonał dla polskiej strony muzycznej. Z drugiej strony podkreśla, że nie był on twórcą, a jedynie wokalistą i traktował to zajęcie w kategorii zawodu. Z jednej strony rażą ją peany wielbiące Krawczyka, z drugiej sama podkreśla że wielkim wokalistą był. Ponadto między wierszami krytykuje jego wybory życiowe. Tak jak ja nie mogę jednoznacznie ocenić biografii, tak Bimer chyba nie może zdecydować się czy Krawczyka lubi czy nie.

„Chciałem być piosenkarzem. Biografia Krzysztofa Krawczyka” to wciąż spora dawka wiedzy na temat samego artysty, jak i ówczesnej sceny muzycznej. Wydawca zapowiada amerykańskie skandale, a tak naprawdę kryzysy egzystencjalny i moralny zapakowany jest w pigułkę i ciągle owiany tajemnicą. Myślę, że nikogo nie dziwi, że ówczesna scena muzyczna nie stroniła od alkoholu i innych używek. Co mnie zaskoczyło, to kilka nieznanych faktów, niekoniecznie z samego życia Krawczyka, a ze świata polskiej muzyki – kilkukrotnie w trakcie czytania wyrywało mi się „aha!”. Niech o jego wielkości świadczy fakt, że pisało i komponowało dla niego wielu (m.in. Andrzej Smolik, Robert Gawliński, Jan Borysewicz).

To książka o artyście i o człowieku. Może nie wybitna, może nie doskonała. Coraz częściej odchodzą ci, którzy byli zawsze, i mieli być. Dlatego warto o nich pisać, by pielęgnować pamięć. Warto czytać, by pamięć o nich przekazywać dalej. Nawet jeśli muzycznie to nie nasza bajka.

„Jest gdzieś niebo jak len

Noc za krótka na sen

Dom gdzie czeka znów ktoś

I gdzie miejsca już dość

Dla spóźnionych gości

Twój rysunek na szkle

Tylko na nim już dziś nie ma mnie”