Chciwość jest dobra recenzja

W pol­skich mediach regu­lar­nie poja­wiają się wzmianki doty­czące nie­zwy­kle obie­cu­ją­cego dla naszego kraju tematu — gazu łupko­wego. Jak­kol­wiek mniej lub bar­dziej wyśnione i fan­ta­styczne hipo­tezy z nim zwią­zane pobu­dzają wyobraź­nię i zwra­cają uwagę eks­per­tów (i nie tylko) na to, co by było gdyby…

Wła­śnie — tutaj mogła­bym wpleść fabułę książki Chci­wość jest dobra, napi­sa­nej przez Zbi­gniewa Machow­skiego. Jest ona trafną odpo­wie­dzią i cie­ka­wym sce­na­riu­szem zawi­łych zaga­dek i ukła­dów powsta­łych po odkry­ciu złóż gazu w Pol­sce i innych kra­jach, poło­żo­nych „po sąsiedzku” z Rosją. W obli­czu świa­to­wego kry­zysu finan­so­wego i gospo­dar­czego takie odkry­cie, sta­no­wiące nie­praw­do­po­dobną szansę pro­wa­dzącą do unie­za­leż­nie­nia kra­jów od surow­co­wej domi­na­cji Wiel­kiego Sąsiada, staje się sym­bo­liczną szu­bie­nicą, gdyż — jak to w książ­kach / życiu bywa — ta „zła” i groźna strona nie może tak po pro­stu opu­ścić głowy, odwró­cić się na pię­cie i odejść.

Tu prze­cho­dzimy do sedna — obrazu dzia­ła­nia służb spe­cjal­nych oraz postę­po­wa­nia osób i insty­tu­cji pocią­ga­ją­cych za sznurki kukie­łek (między)narodowych — przed­sta­wie­nia rów­nie inte­re­su­ją­cego, co zawi­łego, momen­tami spra­wia­ją­cego wra­że­nie zbyt rozległego.

Podobno w chwili śmierci prze­su­wają się przed oczami obrazy z całego życia. Nie­prawda. Gdy nagłe ude­rze­nie w pierś rzu­ciło Andrie­jem Bla­zo­wem o zie­mię, nie zoba­czył całego życia, nie zoba­czył choćby jed­nego wyda­rze­nia, któ­rego wspo­mnie­nie powi­nien zabrać w ostat­nią podróż. Zoba­czył tylko na tle palm dep­taku Phi­ni­ko­udes i sta­rego meczetu Lar­naki twarz, któ­rej już nigdy nie chciałby oglą­dać. Usły­szał odda­la­jący się war­kot samo­chodu i słodki prze­bój rosyj­skiego boys­bandu. Żało­sne pożegnanie.

Nie­wąt­pliwą zaletą książki jest spore zróż­ni­co­wa­nie postaci w niej wykre­owa­nych. Każda z owych osób sta­nowi jed­nostkę odrębną i cał­ko­wi­cie odmienną od pozo­sta­łych, będącą jed­no­cze­śnie ele­men­tem gospo­dar­czo — naro­do­wej układanki.

Rów­nież formę i spo­sób roz­miesz­cze­nie tre­ści można oce­nić raczej pozy­tyw­nie — ope­ru­jąc pro­stym, cza­sami wręcz dobit­nym języ­kiem, autor jest w sta­nie dotrzeć i prze­mó­wić do każ­dego czy­tel­nika, a książkę czyta się łatwo i przyjemnie.

Mimo wielu zalet, książka Chci­wość jest dobra, aspi­ru­jąc do miana thril­lera, jed­nak nie prze­ko­nała mnie do końca — bra­kuje w niej dla mnie jakiejś iskry i czyn­nika w jakimś stop­niu odróż­nia­ją­cego ją od innych histo­rii podob­nego typu.

Zasłu­gu­jąc jed­nak na uwagę — choćby ze względu na nieco spi­skowe teo­rie i nawią­za­nia do rze­czy­wi­sto­ści, o któ­rych z przy­mru­że­niem oka pisa­łam na początku, powinna sta­no­wić przed­miot nada­jący się do indy­wi­du­al­nej oceny każ­dego czy­tel­nika, bo:

Chci­wość jest dobra. Chci­wość przy­nosi rezul­taty. Chci­wość wyja­śnia, prze­nika i wyraża esen­cję ducha postępu. Chci­wość, we wszyst­kich posta­ciach — życia, pie­nią­dza, miło­ści, wie­dzy — popy­cha w górę roz­wój ludzkości.