Queen. Nieznana historia recenzja

We are the cham­pions — my friend
And we’ll keep on figh­ting to the end
We are the cham­pions
We are the cham­pions
No time for losers
’Cause we are the cham­pions of the world

..chcia­łoby się zaśpie­wać dzi­siaj – aku­rat w dniu koń­czą­cym XXX Let­nie Igrzy­ska Olim­pij­skie. Nie­stety – możemy raczej zanu­cić słowa naszego pra­wie naro­do­wego hymnu spor­to­wego, czyli – „nic się nie stało..”. Mimo wszystko wie­rzę, że kie­dyś dzieci naszych dzieci (albo dzieci ich dzieci) słów tych znać nie będą. Ina­czej sprawa wygląda jed­nak w kon­tek­ście pio­senki „We are the cham­pions”- przy­naj­mniej frag­ment tego tek­stu znamy wszy­scy i pew­nie znać będziemy zawsze. Wręcz bez­sen­sowne byłoby zada­nie pyta­nia doty­czą­cego naj­bar­dziej zna­nego wyko­nawcy owych słów, więc po pro­stu przejdę do sedna.

Muzyczny roz­kwit, świa­towa rewo­lu­cja, talent, Queen, Fre­edy Mercury=(chciałoby się dodać) sex, drugs and rock and roll? Jedyna praw­dzi­wie rze­czy­wi­sta wery­fi­ka­cja powyż­szego stwier­dze­nia mogłaby wypły­nąć ewen­tu­al­nie ze strony mate­raca na któ­rym sypiał Mer­cury, albo słów jego współ­to­wa­rzy­szy. Jed­nym z nich był wła­śnie Peter Hince — autor książki Queen. Nie­znana histo­ria. Pra­cu­jąc 13 lat na sta­no­wi­sku tech­nicz­nego, był on swo­istym cie­niem człon­ków zespołu, a w szcze­gól­no­ści Fred­diego i Johna Deacona. Praca marzeń? Być może. Przez lata współ­pracy Hince kro­czył z zespo­łem w jego zawo­do­wym i poza­za­wo­do­wym życiu.

Książka Queen.. jest cie­ka­wym uję­ciem formy bio­gra­ficz­nej – poka­zuje zaku­li­sowe losy czło­wieka, będą­cego kie­dyś ido­lem milio­nów ludzi na całym świe­cie. Codzien­ność zespołu wzbo­gaca czę­sto zaska­ku­ją­cymi i pikant­nymi aneg­dot­kami, sta­no­wią­cymi nie lada gratkę dla fanów (choć nie tylko) zespołu. Nas – ludzi „zwy­czaj­nych” czę­sto zasta­na­wia i fascy­nuje świat ludzi „wiel­kich”, spra­wia­ją­cych wra­że­nie stwo­rzeń z innej pla­nety. Nic bar­dziej myl­nego – książka dzi­siaj opi­sy­wana poka­zuje, że wszy­scy jeste­śmy zbu­do­wani z tej samej gliny – nie­któ­rzy po pro­stu mie­rzą wyżej;

Nie będę gwiazdą – będę legendą

Fred­die Mercury

Już samo stwier­dze­nie – moje życie u boku naj­lep­szego zespołu roc­ko­wego XX wieku poka­zuje, jak dużą war­tość sen­ty­men­talną nie­sie ta książka dla jej autora. Sta­nowi ona próbę zar­chi­wi­zo­wa­nia na kar­tach książki naj­lep­szych momen­tów mło­dzień­czego życia „tech­nicz­nego” zespołu Queen, przy czym nie ma cha­rak­teru banal­nego bru­kowca snu­ją­cego roz­wa­ża­nia o kolej­nej ciąży tej, czy innej gwiazdki.

Bar­dzo lubię i cenię muzykę lat 70–80-90, ale nigdy nie inte­re­so­wa­łam się życiem żadnego wyko­nawcy. Roz­po­czy­na­jąc czy­ta­nie książki o Mer­cu­rym nasta­wia­łam się na pozy­cję wcią­ga­jącą, moż­liwą do „prze­łknię­cia” w jeden lub dwa wie­czory. Nie­stety autor przy­ta­cza­jąc kolejne cie­ka­wostki, urywa czę­sto poprzed­nie, wpro­wa­dza­jąc tym samym dużą dozę chaosu.

Książkę Queen. Nie­znana histo­ria uwa­żam więc za urze­ka­jącą i magiczną – ze względu jed­nak na jej głów­nego boha­tera, a nie styl jej napi­sa­nia. Nie­mniej jed­nak jest ona godna prze­czy­ta­nia przy­naj­mniej ze względu na zre­ali­zo­wa­nie przez Mer­cu­rego jego głów­nego celu – bo prze­cież legendą był, jest i będzie, a przed­sta­wie­nie musi trwać!