Chemia śmierci recenzja

Simon Beckett - brytyjski dziennikarz i pisarz, autor kilku powieści i nowel kryminalnych, największy rozgłos przyniosła mu Chemia śmierci, powieść z gatunku thrillerów medycznych, wydana w 2006 roku.

Któregoś dnia David Hunter, wybitny antropolog sądowy, porzuca swoje dotychczasowe życie i przenosi się do Manham. W tym małym, sennym miasteczku przyjmuje posadę lekarza w miejscowej przychodni. Ma też cichą nadzieję, że w ten sposób uda mu się w końcu uciec od bolesnych wspomnień z przeszłości i odnaleźć względny spokój. Manham wydaje się do tego idealnym miejscem. Nikt nawet nie podejrzewa, że miasteczko skrywa niejedną tajemnicę…

Wszystko zaczyna się w dniu, kiedy dwóch chłopców przypadkowo znajduje zwłoki kobiety. Do akcji od razu przystępuje miejscowa policja, ale nie trafia na żaden ślad prowadzący do sprawcy tej makabrycznej zbrodni. Mieszkańcy oczywiście snują swoje wersje wydarzeń, jednak w momencie, kiedy zostaje znaleziona kolejna ofiara, dociera do nich okrutna prawda: mordercą jest ktoś z ich miasteczka. Ktoś, kogo doskonale znają. Czy policji uda się zapobiec kolejnej zbrodni? Czy Hunter zdecyduje się wykorzystać swoje zdolności, żeby pomóc w ujęciu sprawcy? Tego musicie się już sami dowiedzieć.

Simon Beckett napisał książkę, która wciąga już do pierwszych stron. Myślę, że jest to przede wszystkim zasługa ciekawie skonstruowanej fabuły i świetnie poprowadzonej akcji. Z każdą kolejną stroną zagłębiamy się w całą historię, śledzimy poczynania policji i próbujemy odgadnąć, kto za tym wszystkim stoi. Bohaterowie są różnorodni, autorowi udało się też wiarygodnie oddać małomiasteczkową mentalność. Mnie natomiast chyba najbardziej przypadły do gustu szczegółowe opisy procesu rozkładu ludzkiego ciała. Może brzmi to nieco makabrycznie, ale wydaje mi się, że właśnie to dodało całej powieści „smaczku”.

Chemia śmierci to historia, której można zarzucić schematyczność. Motyw małego miasteczka, okrutnej zbrodni i bohatera z przeszłością, który próbuje rozwikłać zagadkę, co jakiś czas przewija się to tu, to tam. Pomimo wszystko całość czyta się jednym tchem i żałuję, że w moich zbiorach jeszcze nie ma pozostałych książek tego autora.