Ci, którzy nie śpią recenzja

Myślę, że wśród nas nie ma ludzi, którzy nie zmierzyli się kiedyś z problemami z zasypianiem. Ilekroć może się tak dziać kilka razy, są i tacy, co mierzą się z tym od dłuższego czasu. Przez ostatnie kilka tygodni często budziłam się w środku nocy i zasypiałam po kilku okropnych godzinach spędzonych na przewracaniu się z boku na bok, kiedy mój mózg w końcu uspokajał się na tyle, że byłam w stanie odpłynąć. W takich przypadkach sen wydaje się poza zasięgiem, jakby wymykał mi się, prześlizgiwał między palcami. „Ci, którzy nie śpią” to krótka książka, wcześniej nie miałam styczności z twórczością M. L. Rio, a przecież wydaje się być idealna na te ciemne, jesienne dni i noce. Dobrze więc, że udało mi się wziąć książkę we własne ręce i przeżyć przygodę z bohaterami.

Akcja książki „Ci, którzy nie śpią” rozgrywa się od północy do dziesiątej rano następnego dnia, a jej bohaterami są osoby mające problemy, ​​cierpiące na bezsenność. Spotykają się wspólnie z konieczności lub z podjętego wyboru. Edie jest redaktorką uczelnianej gazety, Tuck opiekunem zabytkowego kościoła, którego nie można zburzyć. Hanah jest kierowcą, Theo menadżerem baru, a Tamar zajmuje się hotelową recepcją. Od jakiegoś czasu spędzają razem przerwę na świeżym powietrzu, rozmawiają, palą papierosy, czasem po prostu milczą. Pewnej nocy na zamkniętym cmentarzu znajdują świeży wykopany grób, kto to zrobił i dlaczego? Czy uda się im dowiedzieć?

„Ci, którzy nie śpią” to opowieść, która splata ze sobą los pięciu osób, które niewiele o sobie wiedzą. Ten wykopany w tajemniczych okolicznościach grób był dla mnie taką samą niewiadomą, jak dla bohaterów. Chciałam odkryć tą tajemnicę i przetrwać, bo nigdy nie wiadomo, co wydarzy się nocną porą pewnej październikowej nocy. Jest coś w stylu pisania M.L. Rio, co mnie wciąga, jest piękny i przejmujący, kiedy trzeba, jak na tak krótką historię, jesteśmy w stanie dobrze poczuć wszystkie emocje i zrozumieć bohaterów. Atmosfera na cmentarzu idealnie nadała ton tej, krótkiej noweli. Wszystkie postacie były w jakiś sposób wadliwe, przez co były dla mnie bardziej interesujące. „Ci, którzy nie śpią” jest interesująca, postacie są przemyślane, a jeśli chodzi o tajemnicę, nie jest rozwleczona w sposób, który sprawia, że ​​staje się nudna. Podobała mi się struktura śledzenia postaci w różnych momentach w ciągu nocy. Theo, kierownik pobliskiego baru i Tamar, która pracuje na drugim etacie jako kierowniczka nocnej recepcji w hotelu,. Edie, redaktor naczelna gazety studenckiej, jest zbyt zestresowana poszukiwaniem kolejnego artykułu, by spać. Tuck, wypalony student studiów podyplomowych, który nie ma dokąd pójść, Hannah, kierowca współdzielonego przejazdu, cierpi na chroniczną bezsenność od tak dawna, że ​​w ogóle nie śpi. Sposób, w jaki historia się zakończyła był takim dreszczowym akcentem, był wisienką na torcie pysznego, przerażającego horroru.