Zakonnice odchodzą po cichu recenzja

Autorka obrała sobie niełatwy cel: dotrzeć do kobiet, które opuściły zakon i porozmawiać z nimi o tym, czego tam doświadczyły i z jakich powodów rezygnowały. To, co przeczytałam, szczerze mówiąc zszokowało mnie. Zawsze kojarzyłam sobie siostry zakonne jako uosobienie dobra, łagodności i serdeczności. Tymczasem okazuje się, że są to współczesne niewolnice. Szczególnie na początku swojej drogi mają bardzo ograniczone możliwości pomocy bliźniemu i edukacji. Są bowiem obarczone licznymi, często absurdalnymi obowiązkami i obostrzeniami. Przełożone ciągle je krytykują. W takiej atmosferze wiara często rozmywa się w walce o przetrwanie, zastępuje ją strach i depresja.
Książka wywarła na mnie duże wrażenie. Nie sądziłam, że sytuacja kobiet w polskich zakonach jest aż tak zła. Nie wyobrażałam sobie również, jak odmienne jest funkcjonowanie tych instytucji chociażby w USA. Zakonnice ubierają się tam w zwykłe, codzienne ubrania, odsłaniają włosy. Mają dostęp do pieniędzy i edukacji.
Temat poruszony przez autorkę jest bardzo ważny, ponieważ dotyczy osób, które są dla nas niemalże niewidzialne. Nikt nie interesuje się życiem zakonnic, jakoś tak się przyjęło, że one po prostu są, gdzieś tam sobie żyją, nie przeszkadzając nikomu. Po przeczytaniu tego reportażu jestem w stanie zrozumieć, dlaczego osoby duchowne miewają tak radykalne i czasem wręcz absurdalne poglądy na świat. Po pierwsze, żyją pod pewnym kloszem, mają zupełnie inne problemy i nie znają codzienności zwyczajnych rodzin. Po drugie, wiele lat w hermetycznym środowisku, gdzie nie można mieć własnego zdania, również robi swoje.
Niestety, nie wszystko w tej książce mi się podobało. Po pierwsze, podczas czytania miałam nieodparte wrażenie, że autorka między wierszami przemyca swoje osobiste poglądy. Napawa to reportaż większą dawką emocji, ale jednocześnie trochę gra nam na uczuciach. Myślę, że do pewnych wniosków czytelnik powinien dojść sam. Po drugie, zbyt wiele historii się zdublowało. Niektóre kobiety poruszają dokładnie te same aspekty życia w zakonie. Z jednej strony utwierdza nas to w poczuciu, że autorka jest wiarygodna. Z drugiej, w pewnym momencie staje się to nużące. Rozumiem, że dla tych kobiet rozmowa o traumie z przeszłości może być trudnym doświadczeniem, ale na myśl przychodzi mnóstwo pytań, które mogłabym zadać, rzeczy, o których chciałabym się więcej dowiedzieć. W tej chwili czuję, że ta tematyka się dla mnie nie zamknęła i chciałabym doczytać odrobinę więcej.
Moja ocena to 6/10.