Cienie recenzja

Na wstępie pozwolę sobie napisać, że skończyłem czytać „Cienie” dzisiaj o 03:40 nad ranem, przespałem się 2h i powlokłem jak zombie rano do pracy :) Nie wiem też za bardzo jak zacząć recenzję, bo czytanie tej książki to istny rollercoster emocji. Akcja obfituje w nieprzewidywalne zmiany kierunku, jest szybka, spójna i dynamiczna, tak że czytelnik nie ma siły się od niej oderwać.
Na wstępie trzeba zaznaczyć że ta książka to ścisła kontynuacja „Osiedla marzeń”, pokuszę się nawet o określenie – drugi tom, więc osoby które nie znają „pierwszego” będą miały ogromny problem z pełnym odbiorem i uchwyceniem sytuacji oraz wzajemnych relacji i zależności między bohaterami i ich relacjami. Tak naprawdę, aby dobrze odczytać targające bohaterami emocje i rozterki, wskazane jest wcześniejsze przeczytanie całego cyklu od początki i po kolei.
Chyba jeszcze nie czytałem książki w której prawie każda przedstawiona osoba ukrywa się lub bezzwłocznie powinna zacząć to robić, bo ktoś chce ją zabić, uwięzić lub wydobyć od niej siłą informacje ewentualnie zmusić do określonego zachowania. Czytelnik podczas lektury stopniowo dochodzi do wniosku, że prawie nic tu nie jest takie jak początkowo zakładał. Każdy z bohaterów ma swoje ukryte intencje i cele, nic nie jest tu jednoznaczne. Postać do tej pory ukazywana jako wzór cnót, w ułamku sekundy okazuje się skrajnie negatywną i odwrotnie: czarny charakter i zatwardziały bandyta pokazuje swoje drugie oblicze, o które nikt by go nigdy nie podejrzewał. Do samych bohaterów książki również dociera, że tak naprawdę nie mogą ufać nikomu, a zwłaszcza sobie i swoim własnym odczuciom i reakcjom.
Wojciech Chmielarz, w mojej ocenie, stał się klasą sam dla siebie podnosząc jednocześnie BARDZO wysoko poprzeczkę dla innych autorów kryminałów.
Z niecierpliwością czekam na kolejne książki z przygodami komisarza Jakuba Mortki