Cmentarz w Pradze recenzja

Praktycznie od chwili, gdy odkryłam istnienie tego tytułu, chciałam dowiedzieć się więcej. Gdy wreszcie mi się to udało, trudno mi cokolwiek napisać. Po raz pierwszy nie potrafię jej jednoznacznie ocenić, odpowiedzieć na pytanie, czy jest dobra, a może należy jej unikać. Napiszę to, co kłębi się w mojej głowie. Decyzję, co z tym zrobić, pozostawiam już Wam...

Tym razem Eco postanowił opisać historię powstania cieszących się wątpliwą sławą Protokołów Mędrców Syjonu. Za głównego bohatera obrał niejakiego Simona Simoniniego, paradoksalnie jedyną fikcyjną postać w tej powieści. To nie jest bohater, który byłby w stanie wzbudzić sympatię. On wprost kipi z nienawiści, czemu bardzo szybko daje upust. Poznając jego bardzo kontrowersyjne opinie na temat Włochów, Francuzów, Niemców, miałam wrażenie że Eco bardzo się stara, by jego powieść nie trafiła na listy bestsellerów. Trzeba sporego dystansu, by spokojnie czytać te opisy.

„Włoch jest podstępny, kłamie i zdradza, woli sztylet od szpady, truciznę od lekarstwa”.
„Francuzi sądzą, że cały świat mówi po francusku. (…) Są źli, zabijając z nudów.”
„Niemców charakteryzuje wydzielanie cuchnącego potu. (…) Niemiec cierpi stale na niestrawność spowodowaną nadmierną konsumpcją piwa i kiełbasy wieprzowej, za którymi przepada.”

Simonini specjalizuje się w fałszowaniu dokumentów, dzięku czemu potrafi manipulować otaczającą go rzeczywistością i dawać upust swoim nienawiściom. Kocha jedynie pieniądz i jedzenie – jeśli chodzi o te drugie, to niejednokrotnie przyjdzie nam poznawać w detalach najróżniejsze wykwintne dania.

Sam pomysł na opisanie całej historii jest bardzo ciekawy. Oto pewnego Simonini po przebudzeniu odkrywa sutannę należącą do księdza Dalla Piccoli. Cały dowcip polega na tym, że nie jest do końca pewnien, czy ksiądz i on sam to dwie, czy może jedna osoba. Pomiędzy tymi postaciami tworzy się wyjątkowa nić, która pozwala kawałeczek po kawałeczku odbudować przeszłość Simoniniego. Przeszłość pełną intryg, kontrowersyjnych ludzi a nawet morderstw...

Język Eco jest tym razem dość kontrowersyjny, momentami wulgarny, nie można jednak odebrać mu wyjątkowej błyskotliwości w snuciu rozważań czy budowaniu skomplikowanych scen. Momentami byłam naprawdę pod ogromnym wrażeniem tego, co udało mu się napisać, jednak równie często kompletnie gubiłam się w sytuacji.

Moje zagubienie wynikało z wielości postaci o bardzo różnych postawach, różnym spojrzeniu na świat. Zarówno tematyka jak i mniej lub bardziej potencjalne intrygi sprawiają, że powieści trzeba poświęcić całkowitą uwagę. I pomimo moich starań 100 procent czasami nie wystarczało. Cmentarz w Pradze pozostaje dla mnie wielkim znakiem zapytania i nie wykluczam, że jeszcze kiedyś do niego powrócę...