Recenzja książki Kości, które nosisz w kieszeni

Cmentarz konkubentów matki, a raczej rzeczy zostawionych przez nich, zalegał na tyłach podwórka. Stereotypy zamieszkały w myślach, a ilość toksycznych słów przelewała się z misy, w której każdy człowiek takie uwagi zbiera. Dzieci opiekowały się innymi dziećmi, matka pracowała i poznawała nowych partnerów, a babcia zajęta była umieraniem. Ula ledwo wyrosła z wieku dziecięcego, a już musiała opiekować się domem. Musiała na oku mieć babcię i młodsze rodzeństwo, a w nikim nie miała wsparcia. Dokuczała jej samotność i poczucie bycia niezrozumianą. Zamiast tenisa czy pianina, na które nie było ją stać, uwielbiała pabianicki cmentarz, a w szkole nie miała łatwo, bo jej rówieśnicy nie przeszli szkolenia z empatii. Dorastała bez miłości, w środowisku toksycznym i z brakiem perspektyw na przyszłość. W jej domu był bałagan, miejscami brud, ale przede wszystkim mieszkała w nim samotność, którą każdy odczuwał inaczej, ale każdy miał ją w sercu.

Powieść Łukasza Barysa ma zaledwie sto czterdzieści dwie strony, a jednak to, co na nich widzimy, przygniata. Tak krótki tekst wygląda niepozornie, ale przedstawia wiele twarzy ludzkiej zgnilizny. Nie znajdziemy tutaj okrutnej przemocy, a raczej powolne ranienie i obumieranie duszy. Autor z uwagą stara się kreślić sylwetki bohaterów, a czytanie tego dostarczyło mi wiele przyjemności. Barys wcześniej zasłynął jako poeta i sporo piękna słów wlał w swoją prozę, więc już sam jego styl sprawił, że pochłaniałam kolejne strony. Powieść jednak podobała mi się przede wszystkim dzięki jego wrażliwości. Dzięki temu, jak pisze o tym, co boli.

Z czasem rzeczywistość miesza się z fikcją, wkrada się omam, sen, nadprzyrodzone. Wprowadza to chaos, może budzić lęk. Jest oznaką choroby lub wyobraźni, która w tak niecodzienny sposób przedstawia uczucia. Każdy może odnaleźć w tym coś innego.

Tylko to zakończenie jakieś takie nijakie, ale tak to już jest w życiu. Że czasami nie nadchodzi ani lepsze, ani gorsze. Bohaterom przybywa lat i przybywa doświadczeń, a jednak wciąż zdają się tkwić w tym samym miejscu...