Zupełnie Normalna Rodzina recenzja

Byli zupełnie normalną rodziną. Adam jest pastorem, a jego żona prawniczką. Wspólnie wychowują dziewiętnastoletnią córkę Stellę. Byli zupełnie normalną rodziną. Do momentu, w którym Stella zostaje oskarżona o zabójstwo młodego mężczyzny. Co widział ojciec? Czego nie mówi córka? Co ukrywa matka? Co są gotowi zrobić dla siebie nawzajem?
„Zupełnie normalna rodzina” nie jest zupełnie normalną książką. Jest to świetnie skonstruowany thriller psychologiczny, z podkreśleniem słowa „psychologiczny”. Książka w genialny sposób pokazuje relacje rodzinne. To, co ludzie są w stanie dla niej zrobić. Niejednokrotnie przerywałam czytanie i zastanawiałam się, do czego ja byłabym zdolna w imię rodziny. Pod tym względem książka spisała się znakomicie.
Trochę gorzej (ale ciągle świetnie) poradziła sobie jako thriller. Osoby liczące na rozlew krwi i makabryczne opisy będą mogły poczuć się zawiedzione. Niezadowolenie mogą poczuć też ci, co liczą na pędzącą od pierwszych stron fabułę, bo zdarzały się nużące momenty. Nie było w nich czuć napięcia, które zazwyczaj utrzymywało się na dość wysokim poziomie. Książka nie straciłaby na wartości, gdyby była o te kilka stron chudsza. Lekki niedosyt mogą poczuć też ci, co liczą na zwroty akcji na co drugiej stronie. Niestety nie ma ich za dużo, ale to nie oznacza, że powieść nie zaskakuje! Kilka razy otwierałam szerzej oczy ze zdziwienia, raz czy dwa wraz z nimi mimowolnie otwierała się szczęka.
Ale zaraz, mówiłam, że to świetny thriller psychologiczny, a jak na razie to w większości narzekam. Co sprawia, że książka jest dobra? Bohaterowie. Dobrze wykreowani, pełnokrwiści bohaterowie. Wydający się prawdziwymi ludźmi. Z wadami, popełniający błędy, ale nie chcący robić nic złego. Podobało mi się też to, że dane wydarzenie było pokazane z trzech perspektyw: ojca, córki i matki. Dzięki temu mogliśmy lepiej poznać te postaci, ich światopoglądy oraz to, co nimi kieruje. Jak już wspomniałam - świetnie są także pokazane relacje między bohaterami. To, jak siebie samych postrzegają oraz jak są postrzegani przez innych. Ciekawie czytało się takie porównanie. Skłoniło mnie to również do zastanowienia się, jak inni mnie widzą.
Czy polecam „Zupełnie normalną rodzinę”? Zdecydowanie, ale nie wszystkim. Odradzam sięgnięcie po książkę osobom, które wolą szybką akcję czy duże ilości krwi bo tutaj ich nie znajdziecie. Choć trup w rodzinnej szafie może się trafić...