Skradzione życie recenzja

Magdalenę Walę poznałam w zeszłym roku i stałam się gorliwą czytelniczką jej książek. Dlatego też z wielką radością sięgnęłam po „Skradzione życie”, jej najnowszą powieść.

Akcja powieści rozpoczyna się w Mysłowicach, latem 1939 roku, tuż przed wybuchem wojny, a kończy w czasie likwidacji przez Niemców piotrkowskiego getta. Ewę poznajemy w czerwcu 1939 roku, kiedy spotyka się z przyjaciółkami, aby świętować swoje urodziny. To niewątpliwie kolorowe towarzystwo: Ewa jest Żydówką, Agnes młodą Ślązaczką, Hilda Niemką, a Truda rodowitą Polką. Ewa, dzięki tym kontaktom znała nie tylko jidysz, ale również płynnie porozumiewała się w języku polskim i niemieckim, co, jak pokażą późniejsze wydarzenia, przyczyni się w ogromnym stopniu do ocalenia jej z wojennego pogromu Żydów. Na razie jednak cieszy się towarzystwem przyjaciółek i jest gotowa podporządkować się wszystkiemu, co Bóg dla niej zaplanował. Za chwilę mają spotkać się z narzeczonymi przyjaciółek. Pamiątką po tym spotkaniu będzie wspólne zdjęcie, które Ewa długo będzie nosiła przy sobie.

Niestety, czas w miejscu nie stoi. Rodzice Ewy zaplanowali dla niej małżeństwo z Dawidem, członkiem bardzo szanowanej żydowskiej rodziny, chłopakiem bogatym, ale również bardzo konserwatywnym w swoich przekonaniach. Ewa boi się życia u jego boku, utraty niezależności i osobowości. Jest jednak posłuszną córką, godzi się więc na ten mariaż. Na drodze jednak staje wybuch wojny. Wojska niemieckie wkraczają na Śląsk. Rodzina Ewy postanawia uciec z Mysłowic i przeczekać wojnę u krewnych w Przemyślu.

Życie Ewy już nigdy nie będzie takie samo. Przyjdzie jej się zmierzyć z bestialstwem Niemców, z głodem, chłodem, bólem, brakiem nadziei, śmiercią. Czy dla niej, Żydówki, jest jeszcze miejsce w tym okrutnym świecie?

Magdalena Wala oddała nam w ręce opowieść pełną emocji i wzruszeń. To jej dwunasta książka i, jak sama pisze w posłowiu, najtrudniejszą w jej całym dorobku. Nie dziwię się. Czytanie tej historii boli, pisanie jej musiało boleć jeszcze bardziej.