Immunitet recenzja

Kiedyś wspominałam, że Mroza się kocha lub nienawidzi. Zdania wśród czytelników są mocno podzielone, a i ja sama przyłapuję się na książkach autora, które wciągają mnie bez reszty i satysfakcjonują całkowicie, jak i trafiają w me ręce takie, których nigdy nie powinnam była czytać.
Moja historia z Chyłką jest specyficzna. Zaczęłam od "Zaginięcia", a "Immunitet" to druga książka z serii o niepokornej prawniczce, jaką miałam okazję poznać, choć zdecydowanie nie można przykleić mi łatki czytelnika konsekwentnego i czytającego części kolejno, a raczej czytelnika sytuacyjnie wybiórczego. Plan był taki, by po woli nadrabiać pozostałe części, gdyż do dnia dzisiejszego wspominam moje pierwsze spotkanie z Chyłką, które było intensywne i szybkie pozbawiając mnie jednej nocy bez snu. Było warto, natomiast po latach tego samego oczekiwałam po "Immunitecie" i niestety nie poczułam tej magii, co kiedyś.

Chyłka ponownie wpada w tarapaty, tym razem bagnie kryje się w samych strukturach składu sędziowskiego, a mianowicie w Trybunale Konstytucyjnym. Jeden z sędziów zostaje oskarżony o zbrodnię sprzed lat i to bohaterka właśnie podejmuje się tej beznadziejnej sądowej batalii, gdzie w grę wchodzą kwestie pozbawienia immunitetu oraz szambo medialne, jak to zawsze ma miejsce w przypadku przewinień dotyczących osób piastujących wysokie, znaczące stanowiska.

Nie mogę nic zarzucić samemu pomysłowi kolejnej sprawy Chyłki i Zordona, nie będę jednak udawać, że temat TK, sędziów i konstytucji aktualnie odbija mi się czkawką, tak jak wielu innym ludziom odbija się co rusz wałkowana sytuacja epidemiczna w mediach. Co za dużo, to niezdrowo i tak w tym przypadku się poczułam, że jeszcze jeden kęs i zwrócę wszystko z przejedzenia.
Kolejna kwestia to zbyt mocne skupienie się na samej postaci bohaterki i jej wadach, aż do zdartej płyty wałowany temat jej nałogu. Jednak w "Zaginięciu" miałam wrażenie odpowiedniej proporcji samej osoby Chyłki wobec sprawy, tutaj jednak tej równowagi zabrakło na niekorzyść wizerunkową staczającego się na dno człowieka i zabierając energię, jaką czytelnik chciałby skierować na sprawę sądową będącą nadrzędną wartością w każdym z tomów. Cóż, pozostaje mi wierzyć, że kolejna część powtórzy sukces "Zaginięcia" w moim przypadku zamazując złe wrażenie po "Immunitecie".