Recenzja książki Córka króla moczarów

"córka króla moczarów" to thriller psychologiczny, który ostatnio przeczytałam, chociaż właściwie powinnam napisać, że go "pochłonęłam", ponieważ dla mnie ta książka była nieodkładalna. Rosnące napięcie nieraz wzbudziło u mnie dreszcze i przyznam, czasem bałam przekręcić kolejna kartkę w obawie, że autorka posunie się za daleko i moje czytelnicze serce tego nie wytrzyma. 🤭

Okrucieństwo z jakim przyszło mi się zmierzyć czytając tę książkę wywołało we mnie bardzo wielkie emocje. Zresztą tak samo, jak bohaterowie książki i ich postacie psychologiczne, które moim zdaniem, zostały doskonale wykreowane. Autorka bardzo skrupulatnie pokazała nam myśli małej Heleny i to jaki wpływ miał na nią ojciec, jak ją ukształtował. Owszem, jej zachowanie wzbudza skrajne emocje, jednak musimy wziąć pod uwagę to, jakie miała dzieciństwo.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak dziecko wychowane bez rówieśników, mając obok siebie tylko matkę i ojca, żyjące na odludziu może nie być przystosowane do życia w społeczeństwie. Oczywiście jest to naturalne, że nie mając innych kontaktów, dziecko uważa że relację jakie łączą ich rodzinę są jedynymi słusznymi, jednak naprawdę spodobało mi się to, w jaki rzeczywisty sposób przedstawiła to autorka.

O ile zazwyczaj zbyt długie opisy mnie męczą, tak tutaj ani trochę nie byłam znudzona. Wręcz oczekiwałam ich, aby poznać zarówno życie na moczarach, opisy przyrody jak i opisane zachowania, które często odbiegały od utartych norm w społeczeństwie.

Fabuła w książce napisana jest z perspektywy dwóch czasów: dzieciństwo, czyli czas w Chacie i teraźniejszość, gdy główna bohaterka ma już swoją rodzinę. Co ciekawe każdy rozdział zatytułowany "Chata" zaczyna się fragmentem baśni H. Ch. Andersena "Córka króla moczarów". Przyznam, iż te fragmenty poruszały moją wyobraźnię.

Uważam, że autorka stworzyła naprawdę świetny thriller psychologiczny, który trzymał mnie w napięciu aż do samego końca, chociaż zakończenie było odrobinę przewidywalne, to i tak nie popsuło mi to lektury. Emocje, które wręcz wypełniały tę książkę głównie skupiając się na lęku i poczuciu zagrożeniu nie dadzą mi na długo zapomnieć o lekturze stworzonej przez Karen Dionne. Polubiłam pióro autorki, (głównie też za te opisy, których zazwyczaj nie lubię 🤡😅) i z pewnością sięgnę po kolejne książki, licząc na tak świetna lekturę, jaka była "Córkę króla moczarów"