Córka Królowej Oceanu recenzja

Alosa przekonana jest, że ojciec będzie z jej dumny, ponieważ nie tylko odzyskała fragment mapy prowadzącej do legendarnego skarbu, ale także uwięziła na swoim statku piratów, którzy ją wcześniej pojmali. Nie wszystko układa się jednak tak, jakby dziewczyna sobie tego chciała. Przez przypadek odkrywa niezwykle ważną i sekretną tajemnicę, którą Król Piratów trzymał przed nią w ukryciu. Informacje, jakie zdobyła Alosa zmieniają jej punkt widzenia. Od tej pory dziewczyna wraz ze swoją lojalną załogą bierze udział w niebezpiecznym wyścigu o skarb syren, konkurując z przerażającym Królem Piratów.

Ciężko mi zebrać słowa, ponieważ nie wiem, co mogłabym powiedzieć o tej książce. „Córka Króla Piratów” była naprawdę bardzo dobra i liczyłam na to, że jej kontynuacja będzie równie dobra, a nawet lepsza. Spodziewałam się wartkiej akcji, niebezpieczeństw, intryg, kłamstw, pogoni za nieznanym, a w zamian dostałam ciągnącą się w nieskończoność wyprawę do zaginionego skarbu i wylew romantyzmu.

Historia Alosy miała potencjał, jednak autorka nie do końca go wykorzystała. Fabuła chwilami jest uboga, a dialogi oklepane. Sceny walk są interesująco napisane, przyznam, że czasami wstrzymywałam oddech i w takich momentach nakręcałam się na dalszą fenomenalną akcję. Podobało mi się to, że nie wszyscy dotrwali do końca wyprawy i Tricia Levenseller nie cackała się z brutalnością piratów, ale niestety takich akcji było naprawdę bardzo mało, jak na kontynuację dobrze zapowiadającej się dylogii.

Nie wiem, co stało się z poszczególnymi bohaterami. Riden, gdzieś po drodze zgubił jaja, a Alosa stała się zimną suką bez grama uczuć. Nie za bardzo łapię jej gadania o tym, że cała załoga jest jej rodziną, a jednak, kiedy ginęli, nie za bardzo się nimi przejmowała. To tak jakbyśmy machnęli na to ręką. Gdybym miała jednak określił Ridena dwoma słowami, powiedziałabym, że jest ciepłą kluchą. Z zimnego drania przemienił się we wrażliwego chłopczyka, który wzdycha skrycie do Alosy i co chwilę wyznaje jej swoje uczucia. Ludzie tak szybko się nie zmieniają, to chyba nie tak działa nie?

Wszystko działo się za szybko, raptownie i bardzo chaotycznie. Zabrakło tutaj dreszczyku emocji i dobrego humoru z pierwszej części. Książkę czyta się szybko, to jeden z drobnych plusów. Tylko, co z tego skoro nie pozostawia ona po sobie nic więcej, jak smak rozczarowania.

A no i wątek romantyczny. O panie dramat. Lepiej byłoby, gdyby go w ogóle tutaj nie był. Może to uratowałoby w jakimś stopniu tę historię. Riden i Alosa zachowywali się jak małe dzieci. Jedno z nich wie, co che osiągnąć, drugie już nie i tak w kółko.

Czuję niedosyt. Krótko, czasem fajnie i tyle.