Miłość dobrej kobiety recenzja

Jest to moja pierwsza książka tej kanadyjskiej noblistki. Dosyć długo trwało zanim do niej sięgnęłam. Prawdę mówiąc wybór był przypadkowy i troszkę skłoniłam się ku tej właśnie książce z powodu formy opowiadań. Napisać dobre opowiadanie to wielka sztuka, która wychodzi tylko mistrzom.
'Miłość dobrej kobiety' to zbiór opowiadań o kobietach, które dzieliło wszystko. Każdy obrazek jest inny, różny. Ale łączy je sytuacja wewnętrzna głównych bohaterek. W każdym opowiadaniu mamy do czynienia z osobami, które w jakiś sposób nie są zadowolone ze swojego życia, coś chcą zmienić, od czegoś uciec. Czasem czytelnik nie może zrozumieć dlaczego one uciekają, ale jednak uciekają. Tytuł całego zbioru jest ironiczny i smutny, bo mówi o miłości i dobru ludzkim, a tego dobra i tej miłości w opowiadaniach nie jest wiele. Jest za to zdrada, smutek, rozczarowania i tysiące śmierci nadziei, planów i znikania ułożonej wizji osób, bliźnich. A wydaje mi się, ze to relatywizm moralny cechuje wszystkie bohaterki. I nawet nie wini się ich za ich wybory, bo to wynika z ich natury. Alice Munro pokazuje jak dziwne są losy ludzkie, jak trudne do przewidzenia i jak dziwną istotą jest człowiek. Ale nie jest to oburzenie nad zanikiem moralności, ale głębokie wniknięcie w przedziwność ludzkich losów.
Alice Munro zdaje się być świetną obserwatorką natury człowieka. Jest też świetną pisarką, która w kilku słowach potrafi zarysować obraz, postać i miejsce z całym bogactwem fabuły. Przecież te opowiadanka nie są szkicem, ale są bardzo wnikliwymi obrazami konkretnych sytuacji życiowych. Jeśli miałabym mówić o opowiadaniach, które mną najbardziej wstrząsnęły, to będzie to opowiadanie o aborcjach, opowiadanie o żonie, która porzuciła męża i opowiadanie o pielęgniarce. Charakterystyczna dla Munro puenta pojawia się w każdym opowiadaniu i zatrzymuje świat fabularny nagle dla czytelnika, niczym przecięciem siekiery. Ale przywykłam do tego po 3 opowiadaniu.
Bardzo mną te opowiadania wstrząsnęły i zachwyciły literacko.