Tektonika uczuć recenzja

Zachęcona ,,Oskarem i panią Różą", ,,Trucicielką", ,,Odette i inne historie miłosne" przełożyłam swoje zainteresowanie twórczością Schmitta na ,,Tektonikę uczuć".

Niewielki utwór przeznaczony do wystawiania na scenie został okrzyknięty ,,literacką perełką autora,,. Jeżeli to sam Eric-Emmanuel tak ją określił to nie wiem dlaczego, a jeśli nazwali ją tak czytelnicy to moim skromnym zdaniem grubo się pomylili.

Książka choć krótka zdążyła szybko mnie zirytować. Zwłaszcza bohaterowie. Aż ociekają pychą, cynizmem i nienawiścią. Nie wiem, czy to ja nie dorosłam do tego, by w pełni pojąć sens ich zachowania, czy to autor próbował ukazać to jak bardzo jesteśmy zepsuci w ten nietypowo denerwujący sposób.

Główna bohaterka Diane przedsięwzięła nietypowe kroki by przekonać się o uczuciu jakim darzy ją jej kochanek Richard. Co oczywiście doprowadziło do ich rozstania i zaciekłej wojny między nimi. A kto popchnął do tego czynu Diane? Jej matka. Choć zrobiła to nieświadomie zniszczyła związek córki, a później miała czelność wypominać jej wszystkie wady i stwierdzić, że żałuje tego, iż nie urodziła chłopca. Z początku miła, zabawna i zdobywająca serce czytelnika pani Pommeray na koniec staje się matką, która nie zna słowa bezwarunkowa miłość rodzicielska i pocieszenie.
Zachowanie tej postaci przepełniło czarę mojej niechęci do historyjki tak wspaniałego autora.

Pozornie szczęśliwe zakończenie zapunktowało u mnie, choć nie tak, bym mogła wymazać z pamięci zawód jakiego doznałam zapoznając się z ,,Tektoniką uczuć".
Wiem jednak, że na zawsze zapamiętam cytat, który od razu rzucił mi się w oczy: ,,Nie ma ludzi dobrych i złych, są tylko złe albo dobre uczynki. I ludzie, którzy miotają się między nimi" [136 - Tektonika uczuć].