Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia recenzja

Odkryjcie otchłań oceanu i wyobraźni w nowej książce Philipa Reeve’a, autora bestsellerowych Zabójczych maszyn.

Mieszkańcy Burzomorza żyli w ciągłym strachu przed wielką wodą i czającą się w niej tajemniczą, legendarną Gorm. Ich jedyną ochroną był czuwający w Strażnicy Zachodzącego Słońca potomek rodziny Noctis, który codziennie wypatrywał na zachodzie dziwnych zjawisk. Pojawiały się w godzinie zmierzchu, kiedy ściany między światami stają się coraz cieńsze, a przez powstałe w nich szczeliny może prześlizgnąć się zło.

Meluzyna była inna, śniła o oceanie. To wielka woda przywiodła ją na Jesienne Wyspy, które stały się domem dziewczynki. Kiedy była niemowlęciem na brzegu odnalazł ją i przygarnął Strażnik Burzomorza, Andrewe Noctis. Spokojny świat jedenastoletniej Meluzyny zachwiał się jednak w posadach, gdy jej opiekun utonął, trzymając straż. Teraz to ona musi pilnować brzegów wyspy i zachodnich rubieży.

Z jaką tajemną siłą czyhającą w Mrocznej Głębi przyjdzie się zmierzyć dziewczynce? Czy odkryje od dawna skrywany sekret i ocali Burzomorze?

W Meluzynie Noctis i Mrocznej Głębi znajdziecie przygodę, tajemnicę i pierwotną magię, a także silną bohaterkę, która zmienia się i dojrzewa w trakcie lektury.

Moim zdaniem:

Meluzyna Noctis to książka dla starszych dzieci – gdzieś w przedziale wiekowym 9-13 lat. Ma elementy przygodowe, nie ma w sobie nic przerażającego ani przesadnie dojrzałego. Philip Reeve mistrzowsko zbudował świat burzomorza. Postacie wyróżniają się charyzmą i osobowością. Każdy z nich ma mocne i słabe strony, a przy tym rozwijają się w trakcie opowieści. Generalnie fajnie, że powstaje tyle książek o silnych dziewczynkach, ale z drugiej strony mam wrażenie, że to idzie w kierunku dyskryminacji chłopców. brakuje mi równowagi w tych historiach.

Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia to urocza historia, która pobudzi młodą wyobraźnię. lektura obowiązkowa dla miłośników silnych kobiecych bohaterek. minusem tej opowieści jest to, że fabuła rozwija się powoli. bardzo. Nie jest tak, że nic się nie dzieje – dzieje się. Po prostu nie ma w tym wszystkim dużo akcji. Ekscytująca część historii jest ściśnięta na ostatnich pięćdziesięciu stronach. Dla mnie było to delikatnie irytujące.