Daj mi! recenzja

Przed zapoznaniem się z lekturą miałam już jako tako wyrobione zdanie na jej temat, spodziewałam się nawału seksu, przemocy i patologii wszelkiego rodzaju.
Ku mojemu zdumieniu, nic takiego nie znalazłam. Dlaczego odebrałam książkę inaczej niż pozostali czytelnicy?
Nie zaprzeczę, w opowiadaniach aż roi się od wulgaryzmów, dzieciaki (bo jak inaczej można nazwać młodzież w przedziale wiekowym 13 - 18 lat), imprezują, upijają się do nieprzytomności, tłuką się, nie szanują swojej cielesności oddając się komu popadnie i gdzie popadnie, jednak pojawiają się w śród nich jednostki inne, wyjątkowe i to właśnie wokół nich skoncentrowała się moja uwaga. Pozornie tacy sami jak swoi zabawowi rówieśnicy, w głębi skrywają prawdziwe, niezwykle uczuciowe ja.
Dla mnie nie jest to książka o patologii, dla mnie jest to książka o poszukiwaniu miłości i akceptacji, smutna, momentami wzruszająca. To zadziwiające jak takie jednostki łatwo gubią się w tłumie, jak ciężko dostrzec uczucie wśród rzeszy młodzieży myślących jedynie narządami płciowymi.

Kolejne pytanie pojawiające się w mojej głowie podczas czytania: Gdzie są rodzice tych dzieciaków? Dlaczego pozwalają by ich latorośle prowadziły się w ten sposób, imprezowały do granic możliwości, nie wracały na noc do domu?
Czy Irina chciała w ten sposób zwrócić uwagę rodziców na problemy ich dzieci? Czy dzieci nie zachowują się w ten sposób bo brak im miłości dorosłych?

Nie spodziewałam się by tak, pozornie, nie skomplikowana książka skierowana głównie do młodzieży, wywołała u mnie tak silne emocje i dała powody do wielogodzinnych rozmyślań.

Jedyne co mam jej do zarzucenia to język, dziwny, stylizowany na język młodzieży, zupełnie nie literacki. Nie lubię takiego języka w literaturze i chociaż by z tego powodu jestem gotowa nie sięgać do tego typu literatury już nigdy więcej.