Pod osłoną deszczu recenzja

Jojo Moyes to znane literackie nazwisko. Jej powieści elektryzują co rusz to nowych czytelników. Tym razem Wydawnictwo Znak zdecydowało się wydać powieść napisaną w 2002 roku „Pod osłoną deszczu”.

To opowieść o matce i córce. Matka - Kate – ciągle poszukuje swojego miejsca na ziemi, próbując znaleźć szczęście z kolejnym mężczyzną. Obecnie mieszka w Londynie razem z córką Sabine. Nastolatka wyjeżdża do Irlandii by poznać babcię i zaopiekować się dziadkiem. W tym czasie Kate planuje uporządkować swoje sprawy. Sabine jeszcze nie wie, że trafi do domu gdzie dominuje ład i porządek, a nawet drobna czynność jest wpisana w rozkład dnia. W domu dziadków dominują reguły i zasady, którym trudno się podporządkować. Czy stojąca u progu dorosłości Sabine pokocha Irlandię? Czy Kate odnajdzie spokój i miłość? Jakie sekrety skrywa seniorka rodu?

„Pod osłoną deszczu” formułą jest zbliżona do innych powieści autorki. Mamy tu trzy perspektywy czasowe – rok 1997 kiedy Sabine odwiedza dziadków, lata 50 XX. w. z czasów młodości Joy (babci Sabine) oraz fragmenty poświęcone Kate. To przede wszystkich historia o kobietach w pewnej rodzinie, o ich trudnych wzajemnych relacjach, o nieudanych związkach, o trudach macierzyństwa i pragnieniu akceptacji ze strony najbliższych osób. Kate dorastała pod skrzydłami chłodnych i wymagających rodziców, do teraz ma poczucie, że nie sprostała ich wyobrażeniom i oczekiwaniom. Sabine czuje się porzucona i odrzucona, a irlandzki pobyt traktuje jak zesłanie, tym bardziej że nie potrafi porozumieć się z babcią. Seniorka rodu – Joy – całą uwagę koncentruje na umierającym koniu, spędza całe dnie w stajni zamiast opiekować się chorym mężem.

Nie jest ckliwie, nie jest błaho. To na swój sposób przejmująca historia, która pokazuje jak niedomówienia i brak rozmów prowadzi do kumulacji rodzinnych kłótni i niesnasek. Życie trzech kobiet to słodko-gorzka opowieść, która niesie wiele życiowych prawd, przemyśleń i dramatów. Momentami jest nostalgicznie i wyciszająco, choć zdarzają się mocniejsze i bardziej romantyczne akcenty. Nie zaskakuje, nie udowadnia, nie nakazuje – a jednak przez powieść się płynie.

To literacki debiut Moyes można więc wybaczyć lekkie potknięcia i niedopracowane wątki. Choć już wtedy potrafiła łączyć ludzkie dramaty w pewien specyficzny i ciepły sposób. Już wtedy szukała ulotnych chwil, afirmowała życie, podkreślała jego ulotność.

Osobiście wolę nowsze powieści autorki.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak