Recenzja książki Diabli taniec

„To właśnie przy tym mrocznym mężczyźnie, pełnym demonów i sekretów, kolejny raz poczuła się bezpiecznie. Może była szalona?”

Kiedy myślę, że Emilia Szelest już niczym mnie nie zaskoczy, ona pokazuje jak bardzo się mylę. „Licho nie śpi” postawiło poprzeczkę dość wysoko, ale po „Diablim tańcu” wciąż zbieram szczękę z podłogi. Dosłownie pochłonęłam ten tom z zawrotną prędkością. Chłonęłam każde słowo, każde przemyślenie bohaterów i każdą ich rozterkę. Autorka połączyła nietypowy romans wraz z mrocznym wątkiem kryminalnym, a tym samym udowodniła, że wcale nie potrzeba gorących scen seksu, aby poczuć chemię i rozpalające pożądanie bohaterów. Naprawdę, to się czuje, bo emocje bombardują z każdej strony. Ciekawe jest to, że ta historia potrafi rozbudzić w czytelniku każdą emocję. Momentami jest ekscytująca, innym razem mroczna, by za chwilę zapewnić istny dreszczowiec. Miałam taką chwilę, gdzie dosłownie przeczytałam „dreszcze” i one się pojawiły. W czym tkwi tajemnica? Ta historia jest po prostu istną petardą. Damian jest jednym z najlepiej wykreowanych bohaterów. Wydawałoby się, że jego postać jest złożona, ale ja mam wrażenie, jakby ta jego złożoność tkwiła w prostocie. On nie boi się niczego, a przynamniej tak wydaje się na pierwszy rzut oka. Mnóstwo rzeczy nie robi na nim wrażenia, nie boi się ciężkiej pracy a jego umysł niezwykle absorbuje. Magda w tym tomie zyskała w moich oczach, bo chociaż polubiłam ją już wcześniej to teraz zdobyła mój szacunek. Bezwzględna pani prokurator przestała przejmować się wszystkim naokoło i skupiła na sobie. Z jednej strony potrzeba wsparcia a z drugiej jej gruboskórność to atuty, które tworzą jej barwną postać. Uwielbiam wplecione do fabuły legendy bieszczadzkie i odniesienie tekstów do tytułu diablego tańca. Taniec z demonami okazuje się niezwykle intrygujący a książkę czyta się jednym tchem! Emilia Szelest to autorka, która wyznacza własne trendy i nie powiela schematu. Ta historia zawładnęła moim serduszkiem i chociaż dwa razy miałam ochotę zamordować autorkę, to jednak nie mogłam tego zrobić, bo świat za dużo by stracił. A kto w takim wypadku dopisze te brakujące strony? Czemu to co dobre tak szybko się kończy? Sięgnijcie i przeczytajcie książki z serii BIESZCZADZKIE DEMONY, bo to niezaprzeczalnie moje #polecajkaodzaczytanej!