Tajemnica pod jemiołą recenzja

 „Boimy się skoczyć, ponieważ boimy się upaść. Boimy się bólu. Mimo to musimy skakać, bo tylko wtedy możemy mieć nadzieję, że ktoś nas złapie.”

Wyobraź sobie, że jesteś rozwiedziony. Wiedziesz samotne życie, po pracy wracasz do pustego mieszkania, gdzie słychać jedynie echo twojego głosu.
Czujesz się samotny, zmęczony życiem, chociaż wcale twój wiek nie daje ci do tego prawo i upokorzony tym, że to ty zostałeś porzucony.
Potrzebujesz ocalenia, od tego kim się stałeś. Ucieczki od marazmu i życia bez egzystencji.
Więc popełniasz szaleństwo, być może jedyne w swoim życiu i wyruszasz w podróż, by kogoś odnaleźć.

Panie Evans, co to miało być? Czy to już nie było, albo setki podobnych historii?
Zawsze uważałam, że lektury tego pisarza, to nie błaha pisanina. Richard Paul Evans tym razem również mnie nie zawiódł, TAJEMNICA POD JEMIOŁĄ zawiera mądrość, jakiej powinny zazdrościć inne książki, jednak tylko tym jak dla mnie sobie zasłużyła na pochwałę.
Przede wszystkim czytam znowu (i tu nacisk na te słowo), o tym samym bohaterze, albo podobnym, z którymi już się spotkałam w powieściach tego pana.
Ten sam problem: samotny mężczyzna, który pragnie być tylko kochanym, spotyka różnych ludzi, by odnaleźć tą jedyną (i znowu kobieta musi być piękna, młoda, zraniona na duszy).
Może za pierwszym razem mi się taka historia podobała, za drugim, nawet trzecim, ale panie Evans, czy nie może pan czegoś odmiennego stworzyć?
Trochę mi się znudziło czytać to samo z inną oprawą. Może to ja zbyt dużo oczekiwałam.

Dla mnie to nie żadne odkrycie, że samotni jesteśmy najczęściej w tłumie. Czujemy się jak wybrakowany towar, że wśród tylu ludzi , nie znajdziemy ani jednej osoby, z którą możemy się porozumieć.

PS: Miła dygresja o Polkach, jaką autor zamieścił w swojej najnowszej powieści.