Recenzja książki Prawo drapieżcy

Chciałoby się powiedzieć – ma prawo polować. Ale nie w Dalekim Lesie, w którym panuje Prawo mówiące o tym, że zwierzęta nie zjadają się nawzajem.

I znów wszystko rozbija się o instynkty łowieckie – tym razem puszystej Lisiczki, która chciała zadusić Kurę Numer Cztery, a zrobiła to w przekonaniu, że zwierzęta hodowlane nie są chronione prawami Dalekiego Lasu.

Borsuk i Borsukot mają niezły orzech do zgryzienia, bo mimo tego, że Kura Numer Cztery wyszła z tej przygody bez szwanku (omdlała ledwie) to jednak psy z Łowcówka uznały, że tej zbrodni musi stać się za dość i albo dostaną do rozszarpania Lisiczkę i Borsukota, albo zorganizują Wielkie Polowanie w którym niewątpliwie ucierpią wszystkie zwierzęta z Dalekiego Lasu.

Ale to nie wszystko! Bo w tle mamy jeszcze intrygę Niny Padłej, która utwierdziła Kury w przekonaniu, że najlepsze i najtłustsze z nich zabiera do domu w każdy piątek, żeby z nią szczęśliwie zamieszkały (a to, jak się domyślacie, nieprawda), mamy bohaterską Kurę Numer Cztery, która wznieca bunt w kurniku i Szpaczka, który zostaje szpiegiem. Mamy urażone psie ambicje i nawet na chwilę pojawia się wątek miłosny.

Na tym etapie możecie dojść do wniosku, że drugi tom ,,Zwierzęcych zbrodni'' obfituje w akcję i jest tak samo dobry, albo nawet lepszy, niż część pierwsza. Nic bardziej mylnego. Z jakiegoś powodu akcja jest dość niewyraźna, nie wciąga tak, jak za pierwszym razem, nawet ilustracje Marii Muravskiej są takie... nijakie, blade, niespecjalne.

Dodatkowo wprowadzenie do wątku człowieka i to człowieka rozumiejącego, co mówią do niego zwierzęta, było zabiegiem raczej niepotrzebnym i w zasadzie nieudanym. Stokroć lepiej byłoby, gdyby Anna Starobiniec pozostała przy swoich zwierzęcych bohaterach.

Humor też tym razem kuleje. Coś po prostu nie wyszło, książka jest jakby pisana trochę na siłę, bez weny, bez chęci. Co boli, szczególnie, że jest pozycją przeznaczoną dla młodego czytelnika (lat 8-10+), a dzieci przecież dobrze wiedzą, kiedy komuś się zwyczajnie nie chce.

Polecać – nie polecam. ,,Prawo drapieżcy'' można przeczytać w ramach kontynuacji, ale nie należy oczekiwać po tej książeczce czegoś więcej. A szkoda.