Recenzja książki Zaraz będzie po wszystkim

Dawno nie czytałam niczego tak dobrego napisanego przez polskiego autora. Małgorzata Halber ("Najgorszy człowiek na świecie")stwierdziła, "że nie ma w Polsce osoby bardziej utalentowanej od Grzegorza Uzdańskiego", a ja po lekturze przyznaję jej rację.

Nie chcę się zagłębiać w fabułę, choć po tytule i okładce możemy już wiele wywnioskować. Dom opieki, pensjonariusze, pielęgniarki i wolontariusz. Każdy następny dzień niczym nie różni się od poprzedniego. Upokarzający w swej powtarzalności, nieznośny w swej rutynie. Te same gesty, te same słowa, te same ściany. Jadzia - nieznośna i absorbująca pensjonariuszka, Tomek - student wolontariusz, który niedawno rozstał się z dziewczyną i pielęgniarka Agata - dojrzała kobieta w średnim wieku, mająca problem z dorastającą córką i z mężem, który dopuścił się zdrady. Z pozoru łączy je tylko miejsce, w którym spędzają wspólnie parę chwil jednego dnia. Ale czy aby na pewno?

Niech Was nie zwiedzie bardzo zabawny, momentami prześmiewczy język powieści. Książka Grzegorza Uzdańskiego, to przejmująca opowieść o wielkiej samotności, której nie da się w jednoznaczny sposób zdefiniować. Dla jednego to tęsknota za zmarłym współmałżonkiem, za dzieckiem, które wyjechało poza granice naszego kraju, za mężem, który widocznie się oddala, choć co niedziela zasiada z Tobą do wspólnego obiadu. 

Ta książka pokazuje nam, że nie trzeba wymyślać skomplikowanej fabuły, miliona postaci, dalekich krain i odległych galaktyk, żeby poruszyć ważne tematy. Ot, dom opieki, troje ludzi. Każde samotne. I osamotnione w swej samotności. Tak. Tak można.