Dobry chłopak recenzja

„Tak to już jest z tymi tajemnicami, że są jak dym w pudełku: choćby człowiek nie chciał ich wypuścić, one nieustannie szukają szpary, którą mogłyby się wydostać”

Macie tak, że po przeczytaniu książki w Waszej głowie jest mętlik? Zastanawiacie się, co sądzicie o tej książce, analizujecie ją i nie wiecie do końca co o niej sądzić? Mam tak w przypadku książki „Dobry chłopak. Prywatne śledztwo Agaty Brok”. Z jednej strony mi się podobało, z drugiej coś mi zgrzyta. Powoduje to pewien dysonans w mojej głowie.

Agata Brok w tej części stara się pomóc siostrze, którą z dnia na dzień zostawił mąż. Agata bierze sprawy w swoje ręce i razem ze swoim mężem Kermitem postanawia rozwikłać sprawę. Szybko okazuje się, że powody, przez które Paweł odszedł od Aśki, są bardziej skomplikowane, niż wszyscy myślą.

Od samego początku sprawa wydaje się ciekawa, a książka zaciekawia. Ogólnie rzecz biorąc, pozostaje taka do końca. I gdyby nie pewne szczególiki, przypadłaby mi do gustu bardziej. Siedzę przed tą recenzją i staram się złożyć sensowne zdania, ale ciągle coś mi umyka.

Na plus tej historii jest zdecydowanie lekkie pióro Autorki. Książkę czyta się błyskawicznie, nie tylko ze względu na jej długość, ale także ze względu na styl. Dodatkowo humor, który mają bohaterowie, idealnie wpisuje się w moje poczucie humoru. Przekomarzanki Agaty i Kermita sprawiały, że uśmiech nie schodził mi z twarzy.

Cała książka jest napisana lekko humorystycznym tonem. Wszyscy bohaterowie są napisani żywo i miękko. Szkoda tylko, że zdecydowanie przytłacza ich Agata. Bohaterka przypomina mi nieco Agatę Śródkę z książki „Wina wina”, ale tam inni bohaterowie byli równie wyraziści. W „Dobry chłopak” cała reszta ginie przytłumiona osobowością Agaty.

Gdybym miała powiedzieć, co powoduje ten dysonans, to takim największym argumentem będzie to, że ten humor koliduje z tematyką, jaka poruszana jest w książce. Przemoc wobec dzieci jest niezwykle ciężkim tematem. Bardzo szokującym. Tutaj zabrakło mi tej powagi. Przekomarzania Agaty, jej żarty i czasami mam wrażenie brak empatii, sprawiają, że czytelnik błądzi między humorem a tragedią.

Szkoda, że nie jest to lepiej wyważone. Postać Agaty, jako silnej babki wyszła na pierwszy plan i przytłumiła niezwykle ważną kwestię, która została potraktowana po macoszemu. Bardzo żałuję, że tych rozważań na temat przeszłości było tak mało. Przez to książka straciła w moich oczach.

Jednocześnie nie mogę powiedzieć, że książka była zła, bo naprawdę czytałam ją z przyjemnością. Nie jest to typowy kryminał, gdzie mamy dużo trupów, ale ogólnie śledztwo Agaty jest ciekawe, a wnioski, które wyciąga zaskakujące.

Zdecydowanie jest to książka dla osób, które lubią komedie kryminalne, bo humor wybija się tutaj prawie na pierwszy plan. Prawie, bo nic nie przytłoczy osobowości Agaty. Jeżeli więc przeszkadza Ci humorystyczne podejście do kryminałów, książka jest nie dla Ciebie.