Kali albo Sól recenzja

Jest anonimowy obserwator i jest bohaterka, nieznana z imienia i nazwiska muzyczka - śpiewaczka. Obserwator śledzi każdy krok bohaterki tak, jakby nic o niej nie wiedział. Ona kończy tournée i nie wie do końca, co zrobić, dokąd pójść. Narrator nie jest wszechwiedzący, więc wędruje za nią do znajomych, obserwuje, podsłuchuje , nie komentuje. Tajemnicza artystka nieśpiesznie spaceruje po mieście, które do niedawna było objęte wojną.

Kobieta wraca do rodzinnej miejscowości i spotyka dawnych kolegów, znajomych. Trafia do matki, która była aktorką imigrantką. Odwiedza pana żupnego mieszkającego z synem. Wspólnie jedzą kolację, a później wędrują po okolicy i oglądają osiedle imigrantów, którzy nie mogli normalnie żyć, bo ich życie skończyło się w momencie wyjazdu z ojczyzny. Odczuwamy tęsknotę tych ludzi, zagubienie w obcości.

Artystka wspomina różne kraje, które odwiedzała, a także kraj swojego dzieciństwa, gdzie niedaleko osiedla imigrantów znajdowały się pokłady soli, czyli w języku miejscowych – Kali. Tam gdzieś było morze a została sól. Kopalnia soli, która dawała pracę, ale też, z plątaniną tajemniczych korytarzy, stanowiła zagadkę. W tle pojawiają się tez zaginione dzieci. Narrator śledzi muzyczkę i jej poczynania tej właśnie nocy.

Tekst na granicy liryki i epiki. Akcja posuwa się niespiesznie. Czytelnik ma czas na emocje i przemyślenia. Próżno jednak dociekać o co chodzi, ponieważ w pewnym momencie zauważamy, że obok realnego świata pojawia się równoległy, niemal baśniowy. W takim świecie wszystko zdarzyć się może.

Główna bohaterka zdaje się żyć w chaosie myśli i niepewności poczynań. Przygnębiający nastrój pcha ją w objęcia śmierci. Odczuwamy nieokreślony lęk przed ostatecznymi decyzjami artystki – śpiewaczki, nienazwanej, nieokreślonej, anonimowej, a jednak istniejącej. Śpiewaczki przedzimia.

Nie jest to powieść łatwa w odbiorze, ale tego powinniśmy oczekiwać po autorze – laureacie Nagrody Nobla. Wszechobecna w utworze liryka zmusza czytelnika do przemyśleń, refleksji, wzbudza skrajne emocje. Myślę, że Peter Handke zasługuje na tytuł noblisty. Na pewno sięgnę po inne jego powieści.