Dom głosów recenzja

Donato Carrisi "Dom głosów",

Kiedy tylko zaczęłam czytać tę książkę natychmiast przypomniał mi się zwiastun filmu "W labiryncie", który przykuł moją uwagę podczas ostatniej, mającej miejsce już półtora roku temu, bytności w kinie. Okazało się, że nakręcony został na podstawie jednej z wcześniejszych książek autora. Mroczne, metafizyczne, owiane tajemnicą kilka minut powodowało, że czułam się zaintrygowana. A thrillerów z natury nie oglądam.

To uczucie powróciło po przeczytaniu pierwszych stron książki. Wykreowany przez autora pełen tajemnic, nierzeczywisty wręcz obraz wspomnień z dzieciństwa jednej z bohaterek, sprawia wrażenie bycia na pograniczu jawy i snu. Wyparty z umysłu, symboliczny buduje duszną atmosferę miejsca, w którym za chwilę ma dojść do tragedii.

Hanna Hall mieszkająca obecnie w Australii jest przekonana, że w dzieciństwie zamordowała brata, a zbrodnia została popełniona gdzieś w Toskanii. Jej psycholożka prosi więc kolegę po fachu, zajmującego się pracą z dziećmi i terapią poprzez hipnozę o pomoc i dalszą pracę z pacjentką, która wtargnie z całą siłą w życie Pietera Gerbera.

Czy obojgu uda się rozwiązać tajemniczą zagadkę? Co mogą skrywać wspomnienia kobiety? Jak wyglądało jej dzieciństwo? Wreszcie kim jest maleńki Ado?

Autor poprowadzi czytelnika krętą drogą ludzkich wspomnień. Zadaniem Pietera Gerbera będzie zmierzenie się z zakamarkami dziecięcej pamięci Hanny, które skrywają mnóstwo nierzeczywistych wspomnień przypominających niejednokrotnie dziecięce marzenia i lęki. Zaczynając pracę z pacjentką nie będzie w stanie przewidzieć, jak potoczy się terapia, która w konsekwencji doprowadzi go do odkrycia niejednej tajemnicy. A wszystko to spowija gęsta atmosfera, wieszcząca, że prawda stanie się dużo trudniejsza do przyjęcia niż może się wydawać. Pojawiające się w międzyczasie znaki i symbole, zjawiska sprawiajace wrażenie paranormalnych oraz nieprawdopodobne wręcz wspomnienia z dzieciństwa, powodują, że podrażniony czytelniczy umysł, zostając wplątany w tajemniczą intrygę, jednocześnie dziwi się i chce jeszcze bardziej chłonąć wykreowaną przez autora atmosferę.

To moja pierwsza książka Donato Carrisiego, napisana zarazem zupełnie w inny sposób niż dotyczczas znane przeze mnie thrillery. Niepokojąca i trzymająca w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, okazała się prawdziwą czytelniczą ucztą. I chociaż nie lubię się bać, tym razem dałam się wciągnąć bez reszty wykreowanemu przez autora nastrojowi, będącemu na pograniczu jawy i snu, czemuś nienamacalnemu i niezrozumiałemu, atmosferze trudnej do ogarnięcia ludzkim umysłem, a mieszczącej się w szerokim pojęciu zjawisk metafizycznych.