Dom na Riwierze recenzja

Historia osadzona bardzo mocno w czasie II wojny światowej. Éliane Dufort, córka właściciela niewielkiej restauracji, zatrudniona w Luwrze staje przed wyborem. Może skazać na zagładę bliskich, którzy przeżyli inwazję nazistów, lub może pracować dla okupanta, zbierając jednocześnie informacje o kradzionych dziełach sztuki dla francuskiego ruchu oporu. Mimo osiągniętych sukcesów, z czasem Éliane orientuje się, jak bardzo jej praca staje się niebezpieczna, zwłaszcza, że wszystko wskazuje na to, że w jej pobliżu działa zdrajca. Nie pomagają obecność jej byłego ukochanego w szeregach doradców do spraw sztuki marszałka Göringa, ani awanse obecnego, niemieckiego przełożonego.

W czasach współczesnych Remy Lang, zmagająca się z traumą po stracie najbliższych, znajduje w odziedziczonym w nieco niezwykłych okolicznościach domu, Katalog Göringa, który jest spisem zagrabionych przez nazistów dzieł sztuki. Wśród nich znajduje zdjęcie obrazu, który wisiał na ścianie jej rodzinnego domu. Zagadkę pomaga jej rozwiązać poznany na Riwierze fotograf Adam Henry-Jones.

Gdyby autorka skupiła się na historii ukrywania przed nazistami francuskich dzieł sztuki, byłaby to świetna książka sensacyjna. Tu jednak opowieść, zarówno w części historycznej, jak i współczesnej, zdryfowała w kierunku melodramatu, gdzie ludzie spętani obowiązkami patriotycznymi, rodzinnymi, różnego rodzaju traumami, podejmują najrozmaitsze, nie zawsze logiczne decyzje, okraszone łzawymi dialogami. Ja nie do końca jestem miłośniczką tego typu literatury, więc ciężko mi ocenić tę książkę. Jeżeli jednak ja wciągnęłam się w tę opowieść, może to oznaczać, że prawdziwi fani takich historii będą się mogli zatracić w niej bez reszty. Nie jest to niestety książka w stylu „Bezcennego”, na co po cichu liczyłam, ponieważ jednak opowieść opiera się na autentycznych wydarzeniach związanych z ratowaniem francuskich dzieł sztuki w czasie II wojny światowej, można znaleźć w niej sporo punktów zaczepienia do dalszego zgłębienia tematu. „Dom na Riwierze” jest jednak w zasadzie typowym melodramatem, w którym główny nacisk położony jest na wątek romansowy. Temperatura uczuć między głównymi bohaterami ma skutecznie odwrócić uwagę zarówno od nielogiczności (restauracja, w której nie ma resztek i obsługa nie dojada, a kobieta na głodowej diecie ma taki sam rozmiar ubrań jak trzy lata wcześniej) jak i bardzo egzaltowanego sposobu postępowania poszczególnych postaci. To może się udać, jeżeli ktoś potraktuje tę książkę jako lekką wakacyjną lekturę. Ja nie jestem miłośniczką romansów, więc mnie ta historia nie urzekła. Wiem jednak, że jest mnóstwo osób, które cenią taką literaturę i do nich „Dom na Riwierze” na pewno trafi.
Dziękuję wydawnictwu słowne z uczuciem za możliwość przeczytania tej książki.