Dzieci nocy recenzja

Rumunia po upadku reżimu pokazała światu zupełnie inne oblicze. Trudno powiedzieć, że nikt się tego nie spodziewał, ale skala zła, okrucieństwa i nikczemności aparatu władzy zapewne wielu zaskoczyła.

Właśnie w czasach przełomu Dan Simmons postanowił umieścić akcję „Dzieci nocy”, w których nie waha się zupełnie inaczej odczytać opowieść o rumuńskim wampirze, którego postać trochę za sprawą popkultury, zmieniła się z ponurego potwora w sweetaśnego bad boya o mrocznym spojrzeniu. I dzięki serdeczne, bo powrót do korzeni tej historii sprawił, że opowieści o strigoi zaczęły przerażać na nowo, nie tylko swoją zwierzęcą wręcz brutalnością, ale także atmosferą krainy, z której się wywodzą. Zresztą to jest chyba znak rozpoznawczy stylu Simmonsa. Kiedy ten autor pisze o arktycznych mrozach, to nawet czytając tę książkę w środku lata ma się ochotę sięgnąć po koc. Tak było i tutaj. Czytając o brudnych i mrocznych sierocińcach rumuńskich, w środku dnia miałam ochotę umyć ręce i włączyć światło. W zanurzeniu się w tej opowieści nie przeszkadzały mi zupełnie dość długie wywody naukowe, najeżone wręcz fachową terminologią, jakimi bohaterowie próbowali wytłumaczyć fenomen wampiryzmu. Początek tej historii właśnie przez to nie ma jakiegoś przerażającego tempa, raczej brnie konsekwentnie do przodu, co pozwala poznać bohaterów, ale także zanurzyć się w atmosferze miejsca akcji. Zmienia się to w połowie książki, co jednak nie robi dobrze postaciom, które nabierają trochę cech superbohaterów, a nie jest to adekwatne do ich wcześniejszego przedstawienia. Zakończenie, mimo że zaskakujące, nie powala – miałam trochę skojarzenia z samotnym kowbojem odjeżdżającym w stronę zachodzącego słońca.

Mimo to naprawdę warto przeczytać tę książkę, choćby dla zniewalającej atmosfery, jaką potrafi wyczarować autor. Myślę, że warto sobie przypomnieć, skąd pochodzą historie o wampirach i jakie mają znaczenie, bo w nawale helloweenowych gadżetów łatwo o tym zapomnieć. Nie mogę również nie wspomnieć o bardzo starannym wydaniu i przecudnej, mrocznej okładce – to już chyba identyfikator Wydawnictwa Vesper.