Recenzja książki Droga

Powtórka. Przedtem nie dokończyłem - nie dałem rady. Wróciłem zahartowany, podrasowany, gotowy do drogi (puszczam oczko). Nareszcie mogę dorzucić opinię bez hamulców drogowych. Pozwolę sobie na wywód. Usiądźcie wygodnie i słuchajcie. Uważam, że to najbardziej osobiste dzieło pisarza z Providence, ale to, co miało stać się pewnego rodzaju testamentem dla ludzkości oraz jednoosobową deklaracją na temat świata po zagładzie (wzdycham) - jest niczym więcej udręką i stopniową rezygnacją. Czytamy literaturę dla przyjemności, a to nie sprawia żadnej radości - przygnębiające, depresyjne, nieludzko duszące. Jednakowo nieprzystępne oraz odrzucające przez ton, lakoniczne dialogi, które nie wiele wnoszą do dyskusji. Ta książka ma wiele wad, przez którą ciągnę kurczący się dobytek (plecak, skromne zapasy jedzenia i picia w wózku z supermarketu), jak ostatni człowiek na Ziemi, w nadziei że odnajdę przylądek spokoju.

Ojciec z synem wędrują przez bastion porzuconych aut, pochylone słupy telegraficzne, przez mroczne rzeki, powyginane, opadłe, wycieńczone drzewa, z nieba unosi się popiół, czarny, jak serce niegodziwców. Nasza dwójka unika obcych. Ojciec nie chce wpaść na złych ludzi. Ojciec jest ostrożny, nieprzyjazny dla przybyszy z oddali, przechodniów. Syn jest głosem sumienia, kiedy on boi się drugiego człowieka, ta maleńka istota stara się go naprostować, próbuje poruszyć ostatnie, potargane struny człowieczeństwa. To syn jest bohaterem tej opowieści. Dzieci, które jako jedyne nie skazały się na wyginięcie. Dorośli to łajdacy formujący grupy nienawiści, tam gdzie dziecko - pali się światło.

Współczuję osobom, które zaczęły pogłębiać twórczość McCarthy'ego od ,,Drogi''. Za nic bym nie polecił niewtajemniczonym. Początkującym rzucam (w twarz! - niestosowne zachowanie użytkownika) ,,To nie jest kraj dla starych ludzi'', ponieważ zawiera najistotniejsze problemy, z jakimi zmaga się jego pióro. Czyli konflikt południa z północą, drażliwe punkty graniczne między Meksykiem a Stanami, rosnąca biedota i strach w mieszkańcach Ameryki. Plastyczne, poetyckie opisy przyrody znajdują się w każdym dziele tego pisarza, dlatego nie robi większego wrażenia na kimś, kto zna jego działania autorskie. Widzę też pewną analogię pomiędzy ,,Krwawym południkiem'', a ,,Drogą''. Monotonię, która sprawia, że cierpimy. W pierwszym tytule błądzimy od jednej krwawej sceny do drugiej, ślizgając się od krwi i przemocy, w ,,Drodze'' widzimy rozpaczliwą wędrówkę na wybrzeże, gdzie nie ma śpiewu ptaków, drogi międzystanowe są puste, a brudne koce są jedynym ratunkiem, by zmniejszyć ryzyko zachorowania przed niepohamowanym zimnem. Tych analogii wyszukałbym więcej, ale nie będę zdradzał każdej myśli, którą mam w głowie. Ta droga to przekleństwo. Wyruszacie na własną odpowiedzialność.