W drogę! recenzja

Nie czytałam żadnej z poprzednich książek autorstwa Beth O'Leary, ale słyszałam o nich same fantastyczne opinie, dlatego też skusiłam się na przeczytanie najnowszej książki — "W drogę". Nie miałam żadnych oczekiwań, chciałam zobaczyć, co może mnie czekać, a przede wszystkim spędzić miło czas przy lekkiej lekturze. Czy Beth O'Leary bardziej zachęciła mnie, czy raczej zniechęciła do sięgnięcia po inne powieści jej autorstwa?

Od jakiegoś czasu miałam ochotę na coś lżejszego, a premiera "W drogę" wydała mi się doskonałą okazją. Początkowo byłam zachwycona, przygotowana na długą, ale ciekawą podróż ze wszystkimi bohaterami, jednakże w pewnym momencie miałam nieodparte wrażenie, że zamiast pędzić z nimi do przodu, zostałam gdzieś z tyłu. I to w okropnym, niemającym końca korku.

Ciężko mi powiedzieć, czego zabrakło mi w tej powieści. Na swój sposób mi się podobała, jednakże zabrakło mi pewnego efektu wow, żeby się nad nią zachwycać. Miałam wrażenie, że lektura "W drogę" nie wywołała we mnie żadnych większych emocji. Była to po prostu jedna z książek, którą przeczytałam, ponieważ chciałam zobaczyć, jak ta historia się skończy — chociaż nie ukrywam, od początku podejrzewałam jak — ale nie pojawiło się u mnie nic w rodzaju ciekawości dotyczącej życia bohaterów.

Może byłby to dobry film, który można obejrzeć kiedy ma się doła, ale jako książka, mam wrażenie, że historia stała się pewnego rodzaju niewypałem. Nie sądzę, że książka jest zła, naprawdę warto ją przeczytać, ale myślę, że odpowiednie słowo, aby ją opisać to słowo "poprawna".

Postacie wykreowane przez autorkę różnią się od siebie pod każdym względem, co jest naprawdę ciekawym doświadczeniem, jednakże na dłuższą metę, można odnieść wrażenie, że ich osobiste emocje zostają w jakiś sposób pominięte, ponieważ wszystko skupia się na relacji Addie i Dylana. Było wiele naprawdę sensownych wątków, które można by bardziej rozwinąć i myślę, że dopiero wtedy książka zachwyciłaby większe grono odbiorców.

Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz!