Drudzy recenzja

Rudy to gdańska legenda. Dwadzieścia lat wcześniej on i Kiwi byli pierwszymi organizatorami nielegalnych wyścigów. Obecnie nadal dużo żółtodziobów chce sprawdzić swoich sił, licząc na wygrany wyścig z królem dróg. Taką szansę dostaje chłopak Justyny, siostry Rudego. Mężczyźni są gotowi do startu, ale dramatyczne wydarzenie go przerywa. Do Justyny podjeżdża motocyklista, wypuszcza ćmy, oblewa dziewczynę benzyną i podpala, a chmara nocnych motyli wlatuje w ogień. Sprawcę tego makabrycznego spektaklu starają się ustalić podkomisarz Paweł Szumski i przeniesiona z Wejherowa aspirant Monika Lewicka. Policjanci muszą odkryć przekaz, symbolikę motyli, a przede wszystkim ustalić motyw, który może się łączyć z wydarzeniami, które lata temu poróżniły Rudego ze wspólnikiem. Para policjantów ma zupełnie różny styl pracy, podejście do dowodów, kontaktów z mediami. Monika to bezkompromisowa policjantka, która nie zamierza się podporządkować, a za wszelką cenę dociec prawdy. Szumski wie, że opinia publiczna ma duży wpływ na przebieg śledztwa i że czasem dla wyższego dobra należy zataić fakty. Sprawca nie ułatwia pracy policjantów. Podrzuca dowody, dostarcza ślady, ale tylko takie, jakie sam chce.

"Drudzy" to dopiero moje drugie spotkanie z twórczością pisarza, ale zamierzam je kontynuować. Rzadko zdarza się, bym tak szybko wpisała autora na moją listę ulubionych. Musi się złożyć na to kilka czynników. Historia przede wszystkim musi mnie wciągnąć już na początku. Autor rzuca na początek bomby, które od razu wciągają w wir wydarzeń. Potem tempo nieznacznie zwalnia, ukazując śledztwo. Nie jest to jednak żmudna policyjna dłubanina, a ciąg logicznych zdarzeń. Związek przyczynowo — skutkowy, trop i dedukcja, za którą z zaintrygowaniem podążałam. Z każdą kolejną stroną robi się coraz ciekawiej, a napięcie rośnie. Autor sprawnie manewruje, myli tropy i wodzi za nos, a w finale zaskakuje rozwiązaniem. Dzieła dopełniają ciekawie naszkicowani bohaterowie i język, którym posługuje się autor. Nie jest przesadnie kwiecisty, ale też nieprostacki. Nie przypominam sobie nawet jednego przekleństwa użytego na łamach powieści, a mimo to nie straciła na mocy przekazu. Jest to miła odmiana we współczesnej literaturze.

Znamienny jest też sam tytuł. Skoro główny bohater jest żywą legendą nielegalnych wyścigów, to pierwsza myśl jest taka, że tytuł odnosi się do tych, którzy są drudzy. Nic bardziej mylnego. Wyjaśnieniem jest finał powieści, więc znaczenia tytułu nie zdradzę, jednak nie spodziewałam się takiego rozwiązania.