Druga żona recenzja

Edward ma troje dzieci, dwie dorosłe córki i kilkuletniego synka Noah. Ojciec izoluje chłopca od świata. Trzyma go pod kloszem. W związku z tym mężczyzna zatrudnia prywatną nauczycielkę. Lily szybko odnajduje się w nowej pracy, a między nią, a Edwardem rodzi się głębsze uczucie. Niestety po ślubie coś się zmienia. Na jaw zaczynają wychodzić głęboko skrywane rodzinne tajemnice. Nie do końca pozytywne, a nawet niebezpieczne... Kiedy dorośli idą w zaparte, dziecko zaczyna mówić. Wspomnienia powracają...

Bardzo lubię pióro Autorki. Czytałam cztery jej poprzednie książki i żadna mnie nie zawiodła. Jess Ryder pisze lekko, a jednocześnie jej powieści są intrygujące i naszpikowane plot twistami.
Również i tym razem bardzo dobrze się bawiłam, mimo że główna bohaterka irytowała mnie swoją naiwnością i krótkowzrocznością.
Historia jest zawiła, wątki plączą się, a odkrywane kolejne elementy układanki tworzą ją jeszcze bardziej złożoną. Kłamstwa się mnożą i nawarstwiają. Fabuła jest lekko przewidywalna i przeciągnięta, jednak Autorka mimo to potrafi zaciekawić i zaskoczyć.

Kiedy jednym z bohaterów jest dziecko, to wiadomo, że nie zabraknie emocji. Noah w wieku trzech lat stracił matkę. Wówczas nie rozumiał wydarzeń, które działy się wokół niego. Z wiekiem jednak niektóre sprawy zaczynają układać mu się w głowie, choć nadal jest bardzo zagubiony. W tym wszystkim nie pomaga zachowanie ojca, który nie pozwala mu na wiele rzeczy, izoluje od rówieśników i w pewnym stopniu nakłania, by zapomniał o tym co minęło. Z pomocą przychodzi mu Lily, nowa nauczycielka. Kobieta jest zaniepokojona tym co udaje się jej dowiedzieć. Wbrew mężowi prowadzi własne, małe śledztwo. Czy to, czego uda się jej dowiedzieć przyniesie jej wewnętrzny spokój i rozwieje wszelkie wątpliwości?

Aspektem, który najbardziej mnie intryguje w tej historii jest pamięć i jej zdolność przetrwania. Powszechnie znanym faktem jest, że nie ma możliwości abyśmy pamiętali wydarzenie z pierwszych lat swojego życia. To tak zwana amnezja dziecięca.

Te fakty nie są kodowane w naszym mózgu, który wówczas dopiero się rozwija. Ale czy można brać to za pewnik? Może są wydarzenia, które w tak silny sposób oddziaływały, że jednak zapisały się w podświadomości, odcisnęły choćby niewielki ślad, który można dostrzec po latach?

Polecam!