Rzeczy, których nie dokończyliśmy recenzja

Podobała mi się ta powieść. Spędziłam z nią miło czas, wzbudziła we mnie emocje. Arcydziełem nie jest, romansem wszech czasów również, ale może się podobać i umościć sobie wysokie miejsce wśród literatury pięknej, zwanej popularną czy też rozrywkową, której celem jest dawanie radości i oderwanie się od spraw nas przytłaczających.

"Rzeczy, których nie dokończyliśmy" to dwa romanse z pisaniem książki w tle. Oba mają to, co prawdziwy romans powinien mieć - piękna ona i piękny on, mnóstwo skrajnych emocji, momenty, które sprawiają, że nasze usta rozciągają się w uśmiechu, zaczynamy marzyć o przeżyciu tego samego i chwile, gdy łzy cisną się nam do oczu. I tylko jakaś błąkająca się w mojej głowie podpowiadała mi, że to wszystko brzmi jakoś tak, jakby miało być parodią tego typu książek. Jest czy nie jest? Nie wiem, ale te słowa piszę jedynie jako czytelniczka. Niemniej jednak powieść wzrusza i uderza w czułe struny naszych serc, ale też w różne struny.

Czy autorka inspirowała się filmem "Pearl Harbour"? Takie miałam wrażenie czytając historię Scarlett i Jamesona. To nie kalka tamtej historii, ale nastrój, emocje, otoczenie i bohaterowie filmu i powieści momentami zlewali mi się w jedno. Jameson miał twarz Bena Afllecka, a Scarlet Kate Beckinsale. Być może się mylę, bo Rebecca Yarros jest żoną pilota wojskowego, a jej fascynacja życiem militarnym znalazła pewnie odbicie w wątku miłosnym z czasów II wojny światowej. Mając w domu eksperta mogła stworzyć dość realistyczny obraz życia pilotów i ich rodzin. Jednak przez całą książkę w głowie miałam muzykę filmową skomponowaną przez Hansa Zimmera do "Pearl Harbour", a głównie utwór "Tennessee", co na pewno wpłynęło na jej odbiór.

Równolegle do wątku wojennej miłości toczy się historia Georgii i Noaha, w której natrafiamy na wiele momentów, kiedy chce się uśmiechać, a nawet głośno śmiać (chociażby spotkanie tej dwójki w księgarni). Najbardziej zainteresował mnie proces tworzenia powieści, a raczej dopisywania zakończenia do książki babunii. Czyżby to była drwina z romansów? Szczęśliwych zakończeń? Czytelnik czyta i zupełnie nie spodziewa się jak wielką niespodziankę autorka dla niego przygotowała, bo kiedy płyniemy czytając, nagle porywa nas prąd i ciągnie w przeciwnym kierunku. Tak się poczułam, gdy odkryłam prawdziwe losy sióstr Wright.

Co mi przeszkadzało w powieści? Zbyt rozbudowane sceny erotyczne. Nie, żeby miało ich w ogóle nie być, ale szczegółowe opisy nie pozostawiły żadnego pola do wyobraźni i przez to niedosytu w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Taki niedosyt sprawia, że powieść nas intryguje, zbyt szybko się jej nie zapomina, a przy wątkach romantycznych pozostaje niespełniona czytelnicza ekscytacja. Czasem nie warto odkrywać wszystkiego.

Ogólnie to lekka powieść, dobra na wakacje, odprężenie i relaks. I choć na wstępie napisałam, że to dwa romanse z pisaniem książki w tle, teraz dodam, że to dwa romanse, ale z trzema zakończeniami.