Rzeczy, których nie dokończyliśmy

Przy czytaniu tej książki nie przeszkadza niewygodne krzesło czy sąsiad szalejący z kosiarką, przy niej zapomina się po prostu o całym świecie.

Podział na dwie równie ciekawe linie czasowe, to jest to, co w takich opowieściach z tajemnicą w tle lubię najbardziej. Tu zagłębiamy się w historię Georgii, która po śmierci swojej prababki Scarlett, autorki romansów, zostaje nakłoniona do dokończenia jednej z jej powieści. W procesie tym ma uczestniczyć znany pisarz z tego gatunku, jednak ich zdania, szczególnie na temat zakończenia różnią się diametralnie, a w ich relacji zaczyna iskrzyć nie tylko z powodu książki.

W drugiej linii czasowej przenosimy się do okresu drugiej wojny światowej i jesteśmy świadkami wielkiego uczucia jakie połączyło Scarlett i amerykańskiego pilota. Czas wojny jest jednak nieprzewidywalny i okrutny, a historia ich miłości poznawana z relacji bezpośredniej, jak i pisanych przez kochanków listów porusza do głębi.

Obie te opowieści mimo dzielących je dziesiątek lat są nierozerwalnie związane ze sobą, nie tylko decyzjami przodków, trudnymi emocjami, ale też tajemnicą, która musiała kiedyś wypłynąć. Nie należę do osób wylewnych i łatwo się wzruszających, ale Autorka potrafiła poruszyć mnie na tyle mocno, że niejedna łza spłynęła po moim policzku, a zakończenie wywołało wręcz wulkan emocji.

Ta piękna, choć momentami bolesna historia po prostu zapada w serce i w nim pozostaje, a ja dołączam do licznego grona osób oczarowan...

Powieść,której akcja toczy się dwutorowo,współcześnie w Stanach Zjednoczonych i podczas II wojny w Anglii.Muszę przyznać że akcja w przeszłości wciągnęła mnie o wiele bardziej.Przeszłość w tej powieści ma ogromny wpływ na to co dzieje się teraz.
Georgia Stanton ma trudne zadanie,musi dokończyć niedokończoną powieść prababci Scarlett we współpracy z pewnym pisarzem.Pracując nad zakończeniem odkrywają wiele rodzinnych sekretów.Warto!

Podobała mi się ta powieść. Spędziłam z nią miło czas, wzbudziła we mnie emocje. Arcydziełem nie jest, romansem wszech czasów również, ale może się podobać i umościć sobie wysokie miejsce wśród literatury pięknej, zwanej popularną czy też rozrywkową, której celem jest dawanie radości i oderwanie się od spraw nas przytłaczających.

Są historie miłosne, o których przyjemnie się czyta, choć nie zawsze pozostają w pamięci na dłużej. Są takie, które poruszają emocje, sprawiają, że kibicuje się ich bohaterom, jakby byli nam bliscy. Są historie, które poruszają naszą czułą strunę, ale są i takie, które zupełnie do nas nie przemawiają. I są historie wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju, które torują sobie drogę do naszego serca i ten ułamek, którym zawładnęły już na zawsze pozostanie ich własnością. I to jest właśnie taka historia.

Georgia i Noah to osoby, które zabiorą nas w teraźniejszą podróż. Ona próbuje stanąć na nogi po niezwykle medialnym rozpadzie jej życia prywatnego, który zgrał się ze śmiercią ukochanej babuni. Uzdolniona artystycznie, doskonale zaznajomiona ze światem wydawniczym, stanie przed trudnymi do podjęcia decyzjami związanymi ze spuścizną rodzinną. Georgia charakteryzuje się niezłomną wolą, do perfekcji opanowała nieokazywanie emocji, a jej lojalność wobec bliskich jest niezachwiana, choć boryka się z problemami z zaufaniem. Noah to poczytny autor książek obyczajowych, a jego styl charakteryzuje się skłonnościami do opisywania ludzkich tragedii. Pisanie jest mu niezbędne niczym tlen, a wolne chwile spędza dbając o swoją tężyznę fizyczną. Uwielbia kobiety, choć żadnej nigdy nie traktował poważnie. Lecz, aby znaleźć wspólny język z Georgią będzie musiał zmienić swoje podejście do płci przeciwnej.

Scarlett i Jameson to bohaterowie, którzy zabiorą nas w podróż do przeszłośc...

„Nigdy nie jest tak samo. Istnieje milion wariantów każdej sytuacji. Nie ma dwóch takich samych osób. Najmniejsza zmiana może doprowadzić nas do zupełnie innego wyniku. Lubię myśleć o możliwościach jak o drzewie. Może zaczynasz od jednej ścieżki… Ale los stawia na twojej drodze rozwidlenie i coś, co wydaje się niezbyt ważną decyzją, skręcić w prawo czy w lewo, prowadzi do kolejnego i kolejnego rozwidlenia, aż możliwości stają się praktycznie nieskończone.”

„Rzeczy, których nie dokończyliśmy” autorstwa Rebecci Yarros to dwie piękne historie, które łączy jeden wspólny mianownik – miłość. Georgia po śmierci swojej ukochanej prababci Scarlett – sławnej autorki romansów, postanawia dokończyć jej ostatnią książkę. Wydawca upiera się, aby tego zadania podjął się autor bestsellerów – Noah. Pierwsze spotkanie tych dwojga nie należy do miłych, jednak z czasem ich relacje ulegają diametralnej zmianie.

Fabuła poprowadzona jest dwutorowo. Odkrywamy karty przeszłości, w których prym wiedzie niezwykłe uczucie pomiędzy prababką Georgii a amerykańskim pilotem – Jamesonem. Ich historia nie jest łatwa, bo nie każdy przychylnym okiem spogląda na związek Brytyjki z Jankesem w czasach wojny.

Teraźniejszość pokazuje nam życie prawnuczki Scarlett, która była mocno związana z prababką. „To ty nauczyłaś mnie, że nie do wszystkich mam mówi się „mamo”. Do mojej mówiłam „babuniu”.” Jej życie osobiste nie jest łatwe, mąż...

Autor: Rebbeca Yarros

Georgia dowiaduje się przez przypadek, że jej prababcia nie dokończyła jednej z najważniejszych dla siebie książek. Po namowie swojej matki pozwala na dokończenie dzieła przez niejakiego Noaha Harrisona, ale pod pewnymi warunkami. Zapoznają się ze wspomnieniami, które zostawiła kobieta. Obydwoje zaczynają pracę nad powieścią, ale czy ich różnice w zdaniach da się przeskoczyć?

Bardzo nie chciałam kończyć tej książki, ale niestety musiałam. Poznałam losy bohaterów i gdy dobrnęłam do ostatniej strony i odłożyłam ją na półkę poczułam wielki smutek i pewnego rodzaju samotność. Z żadnymi bohaterami jakiejkolwiek lektury nie zżyłam się tak mocno jak ze Scarlett, Jamesonem, Noahem i Georgią.

„Rzeczy, których nie dokończyliśmy” to opowieść, którą chciałoby się zapomnieć, żeby móc znowu poczuć te emocje co za pierwszym razem. Po raz pierwszy po zakończonej lekturze dopadły mnie myśli, że ktoś taki jak Scarlett i Jameson naprawdę mogli żyć i mogło im się coś takiego przytrafić. Oczywiście w innych książkach też tak nieraz miałam, ale tutaj jakby ze wzmożoną siłą. Z tej opowieści, aż wylewa się niezwykła siła miłości, która jest obezwładniająca.

Prababcia Georgii jest niezwykłą kobietą, z którą nie chciałam się rozstawać na dobre, bo historia jej życia była niesamowita. To jak silną była kobietą było niewiarygodne. Zakończenie sprawiło, że chciało mi się niewyobrażalnie płakać. Emocje w pewnym momencie były obezwładniające. A...

"–Cho­dzi oto – cią­gnę­ła, lekko krę­cąc głową zko­lej­nym kpią­cym uśmie­chem – że nie za­wsze roz­po­zna­jesz ten za­bój­czy dźwięk. Nie orien­tu­jesz się, co się dzie­je, aż znika. Sły­szysz bul­got, który wjakiś spo­sób prze­ko­nu­je cię, że nad­cho­dzi ko­lej­ny od­dech, że nic ci nie jest. Że to da się na­pra­wić, praw­da? Zatem wal­czysz, trzy­masz się resz­tek po­wie­trza, które ci jesz­cze zo­sta­ło. – Do oczu na­pły­nę­ły jej łzy, ale unio­sła głowę, aby je za­trzy­mać, przy każ­dym zda­niu prze­rzu­ca­jąc stro­nę. - Wal­czysz isię sza­mo­czesz, po­nie­waż to fa­tal­ne, głę­bo­ko za­ko­rze­nio­ne uczu­cie, które na­zy­wasz mi­ło­ścią, nie chcesz paść od po­je­dyn­cze­go ciosu. To by było zbyt mi­ło­sier­ne. Praw­dzi­wą mi­łość trze­ba zdu­sić, trzy­mać pod wodą, aż prze­sta­nie wierz­gać. Tylko wten spo­sób zdo­łasz ją zabić.."
••
"Unio­słem rękę ipa­trzy­łem na zdję­cie ślub­ne Geo­r­gii, przy­po­mi­na­jąc sobie jej wcze­śniej­sze słowa. 《Ist­nie­je dźwięk, który wy­da­je serce, gdy po raz pierw­szy uświa­da­mia sobie, że nie jest już bez­piecz­ne zosobą, któ­rej ufało》."
▪︎▪︎
Nie ma co się rozpisywać na temat tej książki, ponieważ żadne, ale to absolutnie żadne słowa, nie są w stanie oddać jej piękna.

Ta historia dosłownie przepuszcza czytelnika przez emocjonalne sito, po którym trudno się pozbierać. Ja przeczytałam ją ponad tydzień temu, a wciąż gdy tylko o niej pomyślę mam łzy w oczach. Niby zdaję sobie sprawę, że to fikcja literac...

Georgia po rozwodzie wraca do rodzinnego miasta, by na nowo odnaleźć siebie. Nie ma na to lepszego miejsca, niż dom po zmarłej prababci, bestselerowej autorce romansów. Główna bohaterka uczestniczy w księgarni w dość burzliwej rozmowie z nieznajomym, a głównym tematem są książki jej babuni oraz aktualnie topowego autora romansów. Ów mężczyzna okazuje się tym właśnie autorem i to on ma dokończyć dzieło, które Scarlett Stanton zostawiła urwane. Znajomość między dwójką nowopoznanych osób nie należy do spokojnych, jednak gdy na szali leży dokończenie bestselerowego dzieła Noah Harrison jest w stanie posunąć się naprawdę daleko. A przy cynicznej dziedziczce nie będzie to łatwe.

„Rzeczy, których nie dokończyliśmy” to historia Georginy i Noaha przepleciona listami między Scarlett a Jamesonem, oraz rozdziałami z czasów wojennych. Musicie wiedzieć, że każda kolejna strona rozpoczynająca się od napisanego pochyłą czcionką „Anglia 1940” coraz bardziej łamała mi serce. Był to okres młodości babuni: prawdziwa, przepiękna miłość bijąca z tych kartek, nie tylko romantyczna, ale i siostrzana. To chwile pełne szczęścia, ale i niepewności, strachu o siebie, o siostrę, o ukochanego.

Nie będę ukrywać, że moje serce skradła historia babci Georginy. Ze stron z przeszłości biły tak autentyczne emocje, to był istny rollercoaster! Sceny współczesne też było niczego sobie, napięcie między wnuczką a bestselerowym autorem romansów było niesamowite. Przebyli ...

Bardzo przyjemna, wzruszająca powieść z zaskakującym zakończeniem. Polecam gorąco