Dłoń Króla Słońca recenzja

Chłopiec stojący na rozdrożu pomiędzy dwoma światami: ambicjami swojego ojca oraz zemstą babki. Sien i Nayen w jednym. Połączony w jedną całość, jednak uczony na dwa różne sposoby, noszący dwa imiona, pionek w grze dwóch potężnych figur - próbuje znaleźć swoją własną ścieżkę losu i wziąć przeznaczenie w swoje ręce.

Styl autora powolny, skupiający się na poznawaniu bohatera. Dzięki narracji pierwszoosobowej możemy poznać z jego perspektywy uczucia, rozgoryczenie czy obawy przed podjęciem pewnych decyzji. W ten bolesny sposób dowiadujemy się jak funkcjonuje Cesarstwo możemy go odkryć na swój sposób: ukochać lub znienawidzić. Dodatkowo system magiczny wydaje się być nieskomplikowany i rządzący się prostymi zasadami. Jednak owiane tajemnicą niektóre arkany tej sztuki dają nam do myślenia, a przy okazji możemy utwierdzać się w przekonaniu niektórych decyzji, które podejmuje nasz bohater. Akcja toczy się miarowo, osiąga punkt kulminacyjny na samym końcu, aby wywrzeć wrażenie na czytelniku i zostawić go z dużą ilością pytań. Jak wiemy to dopiero pierwszy tom trylogii “Kroniki Olchy”. Dodatkowo szczegółowe i barwne opisy pozwalają naszej kreatywności wnieść się na wyżyny i popuścić wodze fantazji.

Historia idealnie oddaje kulturę wschodu jej surowość, brak empatii, zasad, które trzeba przestrzegać. Autor wplótł emocję w to wszystko: znalazł szczęście tam, gdzie tak ciężko go było dostrzec. Dał nam namiastkę przyjaźni czy czułości. Różnice, które są bardzo widoczne. Poznaliśmy wybory, decyzję, które miały wpływ na losy wszystkich i doprowadziły nas do tego punktu historii. W dodatku sam system Cesarstwa, który “zjada” terytoria, aby urosnąć w siłę jest ukazany jako silny, niezwyciężony. Czy można zachwiać jego posadami? Nie zabrakło też scenariuszy wojny, czy niewielkiej strategii połączonej fantastycznymi spoiwami mocy.

Nazwy tłumaczone na nasz język niektórym wydawać się mogą dość śmieszne lub kontrowersyjne (Głupi Kundel – kto by chciał nosić takie imię), to skojarzyły mi się od razu z chińskim horoskopem i wszystkimi ich wierzeniami. Tutaj też zresztą te nazwy ukazują lud buntowniczy, lecz mądry i władający potężną magią. Dwie kultury zderzające się ze sobą. Przeciwieństwa, które nie potrafią bez siebie istnieć. Dzięki tym wszystkim połączeniom książkę słuchało się wybitnie i trafiała do czytelnika, nie nudząc, a z minuty na minutę coraz bardziej ciekawiła. Lektor też zrobił tutaj niezłą robotę. Dobra fantastyka, z elementami wschodnimi.