Recenzja książki Dwór na Martwym Polu

Joanna Pypłacz "Dwór na Martwym Polu".

Jako iż większość wie, okładka przyciągnęła mnie bardzo mocno, to obraz z moich snów, koszmarów... No jak zwał, tak zwał. No i oczywiście, nie mogłam się jej oprzeć 😉

Historia dzieje się po wojnie, gdzie władzę sprawują Niemcy. Poznajemy Irenę Kownacką, młodą kobietę, która zajmuje się naprawą lalek. Poznajemy Rafała Szczęsnego, utalentowanego pianistę, gdzie jego dar do tworzenia muzyki jest także przekleństwem. Iwona i Rafał praktycznie w tym samym czasie trafiają do Uroczysk, zwanych Martwym Polem. Iwona od samego początku nie czuje się tu dobrze, bowiem wracają do niej wspomnienia z dzieciństwa. Rafał także odczuwa niepokój. A wszystko to, co ukryte, emanujące smutkiem i grozą, ściśle powiązane jest z pewnym portretem ze strychu willi Domańskich. Kim była kobieta z portretu? Co się wydarzyło przeszło 100 lat temu w Uroczyskach? Co się stało z Ireną? Jaką tajemnicę próbuje ukryć społeczność tego miejsca? Uwierzcie, więcej tu zagadek, niewyjaśnionych chwil, niż możnaby się spodziewać.

Jestem zaskoczona. Pozytywnie. Co prawda jest trochę niedociągnięć... Ale. No właśnie. Ale w gruncie rzeczy, jest to bardzo ciekawa opowieść o duchach, zjawach, opętaniach. Autorka w barwny i szczegółowy sposób przedstawia same Uroczyska. Wyobraźnia pracuje, można czytając poczuć, jakby się tam było. To duży plus, chociaż niektórym opisy mogą się służyć. Osobiście lubię to, także nie miałam żadnego problemu z przyzwyczajeniem się do stylu.

Sama historia trochę pogmatwana, momentami ciężko zrozumieć, kto i co... trzeba się skupić. Wyłapywać wskazówki. Natomiast sama końcówka. No kurczę. Otwarte zakończenie? Niewyjasnienie? Czy mogę wnioskować, iż będzie ciąg dalszy? Jeśli tak, to chętnie przeczytam! Bardzo chciałabym się dowiedzieć, co się tak naprawdę stało. Jaka była główna tajemnica? Co prawda można się po części domyśleć... Ale nie ma gwarancji, że te nasze myśli, są zgodne z prawdą...

Podobało mi się. Może nie bałam się, nie drżałam podczas czytania, jednak klimat i emocje były wręcz namacalne. I chciałoby się więcej.

Polecam 🙂