Dyrektor generalny recenzja

„Zakazana namiętność ma swoją cenę”

A żeby się dowiedzieć, jak bardzo jest wysoka ta cena, musicie poznać historię Olivii i Harry’ego. Bo coś, co rozpoczęło się od długu wdzięczności i tajemnicy, przeradza się w pożądanie i lawinę emocji, nad którymi ciężko zapanować. Tylko nic nie jest takie, jak powinno być, a tajemnice, intrygi i kłamstwa tylko się piętrzą. A gdy wyjdą na jaw, zniszczą wszystko na swojej drodze.

Olivia nie zdawała sobie sprawy z tego, że od kilku lat jest oszukiwana. Jej związek się sypał, a mężczyzna, z którym żyła zaczynał pokazywać swoją drugą nie zbyt miłą twarz. Na szczęście jej szef był wspaniałym starszym człowiekiem, z którym miała świetny kontakt i który zawsze jej pomagał. Tylko nie wiedziała, że za tym wszystkim kryje się tajemnica, która gdy wyjdzie na jaw, może zniszczyć jej życie. Harry jest wnukiem jej szefa i ma przejąć jego stanowisko w firmie. Kobieta ma mu pomagać i we wszystko wprowadzić, ale między nimi od samego początku aż iskrzy, mimo że nie powinno. Oboje są pionkami, ale tylko Olivia nie wiedziało, że wszystko, co właśnie dzieje się w jej życiu jest ukartowane. Bo gdy w grę wchodzą pieniądze i władza, to co niektórzy posuną się do wszystkiego. Jakie tajemnice wyjdą na jaw? Jaką cenę przyjdzie im zapłacić za chwilę zapomnienia i rodzinne sekrety? Kto tak naprawdę zostanie dyrektorem?



K.N. Haner potrafi stworzyć wciągające i zaskakujące historie, a jej bohaterowie i czytelnicy są poddawani próbą, emocją na każdym kroku. Coś, co na początku wydawało się romanse biurowym, okazało się szokującą, wbijającą w fotel fabułą. Kartka za kartką się obracała, a ja coraz bardziej bałam się tego, jak to się zakończy i co jeszcze tam się wydarzy, bo autorka potrafi w najmniej spodziewanym momencie wywrócić wszystko do góry nogami. I tak jest i tym razem, bo gdy wydawało się, że wszystko idzie w dobrą stronę, za chwile rozpadało się jak domek z kart. Na własnej skórze trzeba doświadczyć te emocje, niepewność, kołatanie serca, rozpalone policzki i szalejącą wyobraźnię. Tylko do tej pory nie jakoś mogę zrozumieć zachowania Olivii. Było mi jej żal, ale nie raz miałam ochotę nią potrząsnąć, by się ogarnęła i sama zaczęła coś robić, a nie żeby inni za nią wszystko załatwiali. Zresztą tak jak Harrym, jedynie Igor był taki naturalny, i cały czas przyciągał moją uwagę. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczy się dalej ta historia.