Dysharmonia recenzja

Po pierwszym niezbyt udanym spotkaniu z Alicją Mort przyszedł czas na kolejne. „Asymetria” niestety nie do końca spełniła moje oczekiwania, czułam się lekko rozczarowana. Nie polubiłam głównej bohaterki, która wykreowana została na osobę zapatrzoną w siebie i wszystko wiedzącą najlepiej. Mimo to z przyjemnością sięgnęłam po „Dysharmonię”, opinie na temat tej części dobitnie sugerowały mi, że tym razem Bartosz Szczygielski stworzył coś lepszego od „Asymetrii”.

Wyjątkowe umiejętności wykrywania kłamstw otwierają przed Alicją Mort drogę do świata wielkiego biznesu. Kobieta w końcu ma szansę być tym, kim zawsze chciała. Jednak w życiu nie zawsze wszystko układa się tak, jak tego pragniemy, a przeszłość upomina się zawsze w najmniej spodziewanym momencie.
W dawnej szkole Alicji zostaje wykopana kapsuła czasu, w której uczniowie chowali swoje pamiątki. Pośród nich zostają znalezione szczątki ośmioletniej dziewczynki. Prawdopodobnie od lat ktoś morduje kobiety, a Mort, jako dziecko, mogła być świadkiem pierwszego morderstwa. Czy to możliwe, że przez wiele lat Alicją skrywała mroczną tajemnicę?

„Dysharmonia”, drugi tom przygód Alicji Mort, jest bez wątpienia lepsza, niż „Asymetria”. Podobnie jak przy okazji pierwszego tomu, tu również Bartosz Szczygielski zadbał, by od samego początku czytelnik czuł się zaintrygowany wykreowaną fabułą. Przyznaję, wciągnęłam się w tę historię od pierwszych rozdziałów i z przyjemnością kartkowałam kolejne strony. Bardzo podobał mi się sposób poprowadzenia fabuły, dzięki temu możemy małymi krokami odkrywać wydarzenia sprzed kilku dni i próbować samemu rozwikłać zagadkę.
Po dość słabej pierwszej części, z czystym sumieniem skłonna jestem przyznać, że „Dysharmonia” mi się podobała. Autor umiejętnie budował napięcie, które tym razem towarzyszyło mi do samego końca. Bartosz Szczygielski stworzył dość intrygującą historię, w której prowadzone śledztwo z każdym kolejnym rozdziałem zaskakiwało mnie coraz bardziej. „Dysharmonia” to powieść, w której nie brakuje tajemnic i mrocznych sekretów, zmagań z przeszłością. A i Alicja tym razem zaskarbili sobie trochę moich uczuć, momentami było mi jej żal.
„Dysharmonia” to książka, którą czytałam naprawdę zaintrygowana i cieszę się, że trafiła w moje ręce. Jeżeli tak jak ja, czuliście niedosyt po lekturze „Asymetrii” to zachęcam Was do sięgnięcia po kontynuację, gwarantuję, że tym razem nie będziecie zawiedzeni.