Dziwni są ci ludzie recenzja

A ludzie - ci będą budować stale nowe domy. Potem będą na siebie napadać i wszystko niszczyć i znowu budować. Dziwni są ci ludzie. Sens ich życia polega na budowaniu, niszczeniu siebie i tego, co zbudowali. [1]
Nagle zamieniamy się rolami. To już nie człowiek, a drzewo - zwykłe drzewo, które jesteś w stanie dostrzec za swoim oknem, opowie nam coś o życiu. Teraz trwa jego pięć minut, przejmuje narrację, ster nad opowieścią i snując piórem po kartce, stara się swoje refleksje uchwycić w słowa.
Historia zaczyna się od dzieciństwa... Ale wcale nie jest łatwo, bowiem zamiast zabawy, na drzewo czeka dużo wyzwań, z którymi będzie musiał sobie poradzić. Przed nim także wiele zaskakujących wydarzeń, takie jak pierwsze bliskie spotkanie ze zwierzętami czy groźne wichury. Musi również cały czas walczyć o dostęp do światła i wody, musi zadecydować, w którą stronę powinien puścić korzenie, a także równomiernie przydzielać soki do różnych partii swego ciała. Wszystko wydaje się logiczne, wszystko układa się w jedną całość, bowiem świat rządzi się prawami, dzięki którym panuje cudowna harmonia. Oczywiście porządek panuje do czasu, kiedy w przyrodę nie próbuje ingerować człowiek.
Powieść Bernarda Grynholca to czasami wręcz brutalny obraz rzeczywistości, ukazujący jak bardzo ludzie swoim poczuciem wyższości nad innymi szkodzą światu. Im bardziej przywiązujemy się do naszego bohatera, tym bardziej zaczynamy nienawidzić człowieka, który jakby w ogóle nie rozumiał zasad utrzymujących porządek w przyrodzie. JEgo postawa jest strasznie odrzucająca. Choć teoretycznie każdy zdaje sobie z tego sprawę, to jednak sytuacje opisywane w książce przerażają. Spokojny tryb życia natury w pewnych momentach zakłócany jest przez obecność człowieka i skutki takiego spotkania są widoczne przez bardzo długi czas.
Czytając książkę "Dziwni są ci ludzie", czuje się dziwną ciszę, spokój, czas się zatrzymuje, a my sami zmieniamy się na chwilę w drzewo. Obserwujemy, uczymy się. Prostota stylu nadaje powieści wręcz dziecinnego uroku i wzruszającej naturalności.
Lekturę tej pozycji uważam za bardzo miłą przygodę, fascynującą wyprawę wgłąb natury. Krótka, acz treściwa książka pozwala przypomnieć sobie o tych ważnych wartościach, o których zapominamy w codziennym biegu. Jednym słowem - polecam.

[1] Dziwni są ci ludzie Bernard Grynholc, Novae Res, wyd. I 2009 r., str. 139