Mój do zapomnienia recenzja

Jak kończy się czytać książkę z uśmiechem na ustach to znaczy, że zakończenie spełniło wszystkie wymagania niepoprawnej romantyczki😆 Dobra, przyznaję że kilka rzeczy nie było idealnych ale zakończenie wynagrodziło mi to trochę. Ewelina Maria Mantycka i jej "Mój do zapomnienia" spędzili ze mną dwa wieczory. I były to dobre wieczory. Polubiłam Cala i Rose Anne. On był jej pierwszą i jedyną miłością, a ona, jak się później okazało, dała mu wszystko czego potrzebował i pragnął w życiu. Calvin to świetny facet. Charakterny, pewny siebie, zdecydowany, inteligentny i z poczuciem humoru. Może czasem zachowuje się jak nieokrzesany neandertalczyk ale taka już jego uroda i widziały gały co brały. Z miejsca zakochuje się w synu i jest dla niego dobrym ojcem. Powoli, w zasadzie bez pytania wkrada się do życia Rose Anne i ich syna. Jego reakcja, po tym jak po prawie pięciu latach dowiedział się że ma syna, była niespodziewanie łagodna. Obawiałam się huraganu, niszczycielskiej siły, a tu nawet burzy nie było. Z drugiej strony ten facet chciał być kiedyś ojcem, więc to może być usprawiedliwieniem jego reakcji. Jego postępowanie pokazuje, że dorósł do bycia ojcem, ma inne priorytety niż jego bracia w klubie i dobrze wie co chce zrobić ze swoim życiem.

Najlepiej wykreowaną postacią jest Rose Anne. Na pozór jest łagodna, subtelna i delikatna. Ale jest też bardzo silna psychicznie i emocjonalnie. Uciekła z klubu i udźwignęła bycie samotną matką z dala od domu, a to nie było łatwe. W obronie syna wychodzi z niej lwica i zrobi wszystko by chłopcu nie stała się krzywda. Dba o swoich bliskich, o syna, ojca, ciotkę i wujka, a także o Cala. Stara się bronić przed uczuciem jakie w niej nigdy nie zgasło ale jest bezsilna i musi się pogodzić z tym, że mężczyzna jest częścią ich życia. Za często wypomina mu błąd sprzed pięciu lat ale to jej jedyny sposób żeby choć trochę się od niego zdystansować. Wiedziałam, że momentami w ich życiu było zbyt idealnie i czekałam aż Vi coś odstawi i się doczekałam. Zaskoczyło mnie jednak zachowanie Calvina. Nie zareagował prawie wcale i wydało mi się to mało prawdopodobne. Fakt, że nie był już szefem ale mógł sam wyciągnąć konsekwencje, w końcu była kiedyś jego starą. Moim zdaniem powinien być bardziej żądny zemsty. Jest facetem, który lubi rządzić a tu w ogóle nie było widać jego stanowczości, odpuścił a to nie było w jego stylu. A przecież chodziło o jego syna.
Jedyne co mi ciut bardziej przeszkadzało to za długie opisy. Złapałam się na tym, że przekładałam kartki w poszukiwaniu dialogów. Potem wracałam i czytałam każde słowo bo w końcu autorka po coś je napisała i się nad tym napracowała. Ale fakt jest taki, że moim zdaniem były zbyt długie. Reasumując książka podobała mi się, postacie były przemyślane, fabuła spójna, nie zabrakło akcji i zakończenie zrekompensowało mi przydługie opisy.