Pięć lat z życia Dannie Kohan recenzja

„Pięć lat z życia Dannie Kohan” jest trochę jak bajka, ale ze szczyptą rzeczywistości. Nie da się o tej książce pisać nie spoilerując niczego, bo tego, o czym właściwie jest nie ma w opisie. To taka Kinder niespodzianka.

Fioletowa okładka skrywa historię, której się nie spodziewałam. Nie pomyślałam nawet przez chwilę, spoglądając na nią, że poruszy pewien trudny, poważny i ciężki temat, który wywróci życie bohaterów i że przez to ta książka stanie mi się trochę bliższa. Nie spodziewałam się, że parę razy zakręci mi się łezka w oku.

Czego się spodziewałam? Tak jak mówiłam wczoraj na story – romansu. Kiedy zaczęłam czytać tę książkę, pomyślałam, że to będzie taka miłosna historia z podróżą w czasie i właściwie na tym się to skupi. A okazało się, że wątek romantyczny jest, ale nie gra głównej roli i nie jest taki, jakiego akurat się spodziewałam. Była tutaj miłość, która dawała stabilizację, ale była też ta taka spontaniczna i wystawiona na próbę. Była miłość ulotna i wypalona. Jednak najważniejsza w tej książce była…przyjaźń Dannie i Belli. Silna, na dobre i na złe, niosąca wsparcie, podtrzymująca, pełna zrozumienia i samego „bycia”.

O czym przede wszystkim jest ta historia? O życiu, które potrafi zaskoczyć. Zrobić niespodziankę i to niekoniecznie taką, jakiej byśmy się spodziewali i oczekiwali. Trzeba sobie wtedy radzić z czymś, na co nikt nas nie przygotował, czego nie zaplanowaliśmy. Trzeba przystosować się do realiów, w których się wtedy znajdziemy. Oprócz tego jest też o odwadze i doświadczaniu życia i zwykłej codzienności w NY.

Początkowo miałam problem z Dannie. To jej działanie wedle określonych planów, liczb, rutyny czasami wydawało mi się nie do końca fair wobec jej bliskich. Przesadna pewność siebie i przeświadczenie, że skoro sobie tak zaplanowała, to tak musi być i koniec trochę mnie irytowało. Jednak wraz z zagłębianiem się w fabułę i widząc jej zmianę, poczułam z nią nić sympatii.

Kontrastem do niej jest jej przyjaciółka Bella, która była spontaniczna, przebojowa, kolorowa i bardzo otwarta.

Rozczarowało mnie zakończenie, bo było dziwne i trochę nijakie.

Rebecca Serle kupiła mnie swoim stylem. Ma bardzo lekkie pióro. Uwierzcie mi, ta książka wciąga od pierwszych stron i ciężko się od niej oderwać.

Podobała mi się ta historia, ale nie zakochałam się w niej. Zabrakło mi tej iskierki, tego czegoś, co pozwoliłoby mi czuć pełen zachwyt nad jej treścią.