Pełnia wilka recenzja

Pełnia wilka autorstwa Karoliny Kaczyńskiej Piwko jest pierwszą książką w tym roku, która mnie zawiodła. Nastawiałam się na rewelacyjny kryminał z nutą słowiańskich wierzeń, magicznym klimatem Bieszczad, a wątek romantyczny będzie się jedynie tlił – gdzieś tam w tle. Niewykorzystany potencjał tej książki być może zmieni się w kolejnej części, lecz…

Pierwszy tom opowiada o Poli, która jest początkującą pisarką i nagle postanawia, pomimo podpisanej umowy na książkę, wyprowadzić się w Bieszczady. Kobieta ze złamanym sercem po wielu przejściach z mężczyznami impulsywnie szuka nowego lokum. Wynajmuje dom, w którym zaledwie kilka dni temu dokonano morderstwa i pomimo czynności policyjnych, Pola ma możliwość wprowadzenia się tam. Już pierwszej nocy poznaje prokuratora, ten zdradza jej prawdę o minionych wydarzeniach, a główna bohatera w ramach uspokojenia nerwów, postanawia się napić razem z mężczyzną. W końcu ów spotkanie jest początkiem ich romansu, a raczej relacji, która skupia się na cielesnych uniesieniach. Dopiero w trzech czwartych książki zaczyna się rozkręcać wątek kryminalny związany z rytualnymi morderstwami, który niestety jest opisany dość po łebkach. Wszyscy boją się pełni, bo gdy księżyc ukaże się w całej krasie, zostanie znalezione ciało z tajemniczym symbolem.

W książce zabrakło mi zbudowana klimatu, napięcia i zmysłowości. Rządzi tu niestety kolokwializm, czasami i wulgaryzm, który nie jest związany z wypowiedzią postaci, a samą narracją. „Nawet gdyby wyjął mózg i przepłukał go pod bieżącą wodą, dalej by tam była.” czy „tyłek od którego odbijały się promienie słońca, wpadające do izby”. Być może, gdybym spodziewała się erotyku, surowości, i według mojej ordynarnego humoru seksualnego, zupełnie inaczej zareagowałabym na lekturę, która miała trzymać w napięciu i skupiać się na rytualnych morderstwach. One się oczywiście zaczęły pojawiać, mam też nadzieję, że w drugiej części zostanie to bardziej rozwinięte, a mniej skupi się na życiu seksualnym bohaterów. Brakowało mi klimatu Bieszczad, tego, abyśmy naprawdę poczuli górskie powietrze, a śledztwo było prowadzone w sposób spójny, logiczny. Jako wielka fanka kryminałów czy thrillerów mam bardzo zawyżone oczekiwania co do takiego typu powieści.

Jeśli lubicie coś lekkiego, co na pewno przeczytacie w jeden wieczór, to zachęcam do wyrobienia własnej opinii. Surowość romansu może was porwać bez reszty, jednak nie nastawiajcie się, póki co, na rytualne morderstwa i poszukiwanie mordercy. Trzymam kciuki, aby druga część była bardziej magiczna, ale niestety jest to książka jest moim największym rozczarowaniem roku.