Gdzie śpiewają diabły recenzja

Dziesięć lat temu zginęła siostra Piotra. Jego bliźniaczka różniła się od niego niemal we wszystkim. On twardo stąpający po ziemi, ona bujająca w obłokach... Po ucieczce z domu siostry Piotr wiele poświęcił na poszukiwania. Żył mimo bólu i straty jaki odczuwał po odejściu Ewy. Ciągle miał nadzieję, że wróci. Jednak czas i monotonne życie odebrały mu tą ostatnią kruchą cząstkę jaką jest nadzieja.
Niespodziewanie w sprawie Ewy pojawia się nowy trop, dziwne zdjęcie na którym jest ona i niedawno zamordowana w tajemniczych okolicznościach kobieta. Śledztwo prowadzone w sprawie kobiety niczego nie wyjaśnia, wiedzie jedynie do małego miasteczka - Azylu. Piotr nie może  pogodzić się z brakiem działania ze strony policji, więc sam rusza w podróż, która może wyjaśnić to gdzie znajduję się jego siostra.
Niestety Azyl jest chyba najbardziej niedostępnym i ponurym miejscem jakie Piotr miał okazję odwiedzić. Mieszkańcy nie lubią obcych i bohater czuję to na każdym kroku. Nikt nie odpowiada na jego pytania, nikt nawet nie zna ani Patrycji - zamordowanej kobiety- ani Ewy! Piotr staje przed ciężkim zadaniem, brak pomocy ze strony społeczności Azylu utrudnia wszystko. Nawet przemieszczanie się po dziwnej mieścinie - numeracja domów jest tak pokręcona jak całe to miejsce. Jedyne co jest jasne to to, że mieszkańcy lubią historię o powstaniu Azylu. Każdy ma własną interpretację i nie waha się przedstawiać jej Piotrowi. Po niedługim czasie bohater zna wiele wersji legendy o śpiewającym  Diable i jego czarownicy, a jezioro nazwane na cześć Diabła - w którym według podań znajduję się jego serce-  jest równie mroczne jak historia w którą wierzą mieszkańcy.
Jak Piotr ma znaleźć siostrę w tym nieprzyjaznym mu miejscu? Beznadzieja powoli wkrada się do jego serca wraz z opowieścią o czarownicy i jej Diable.

Podczas czytania książki Magdaleny Kubasiewicz nie czułam się komfortowo, zupełnie jak bohater nie rozumiałam otaczającej mnie rzeczywistości. Piotr denerwował swoją bezradnością, a mieszkańcy Azylu wręcz irytowali niechęcią jaką emanowali. Wyobcowanie to chyba najlepsze słowo jakie mi towarzyszyło podczas czytania. Atmosfera panująca w książce miejscami jest tak ponura i przytłaczająca, że miałam niemały problem z przebiciem się przez pierwsze rozdziały. Myślę, że winna była temu mało płynna akcja, zastygająca wręcz miejscami. Tak mniej więcej w połowie poczułam zew przygody i dałam się ponieść magii opowieści wypełniającej Azyl. Historia nabrała tempa, a przytłoczenie jakie odczuwałam na początku znikło. Baśń jaką uwiła autorka pochłonęła i mnie. Nie będę przedstawiać legendy o Diable i czarownicy z wrzosowisk, bo tak jak bohater nie wiem która jest prawdziwa. Mnogość i ich różnorodność fascynują - czy Diabeł jest tym czarnym charakterem? A może to czarownica wycięła serce nieszczęśnika i zatopiła je w wodzie jeziora? Kto tak naprawdę rozpoczął tą niezwykłą historię?

"Gdzie śpiewają diabły" zmieszały mnie  podobnie jak nieostrożny wędrowiec toń jeziora Diable. Samo zakończenie zbiło z tropu. Brak jakiegokolwiek schematu dla świata w powieściach od zawsze lubiłam najbardziej. Skoro 'szara' codzienność bywa czasami brutalnie nijaka, to takie odstępstwa od normy cenie najbardziej. Jednak pierwszym odczuciem po odłożeniu lektury była irytacja. Złość na Marię, jedną z ważniejszych bohaterek, gniew z powodu tak niejasnego zakończenia...Czułam się niczym przysłowiowa chorągiewka, co chwilę zmieniałam zdanie co do oceny powieści. Finalnie dałam sobie dzień na rozważania i co dziwne, po głębszym namyśle zamysł Magdaleny Kubasiewicz oszołomił mnie, w ten pozytywny sposób, pojawił się nawet podziw dla dzieła.
Bo książka jest naprawdę dobra, wymagająca skupienia, ale warta spędzonych nad nią chwil.
 "Gdzie śpiewają diabły" to nielogiczna opowieść o miłości i jej brudnych barwach. Marzeniach, które podważają niebezpiecznie naszą śmiertelność, a obsesja i szaleństwo są blisko, dosłownie na wyciągnięcie ręki.
To opowieść o niezwykłym miejscu przeznaczonym dla nielicznych, wyjątkowych odszczepieńców. Historia o jeziorze w którego czarnej toni możesz znaleźć wyłącznie zgubę.
A czasem prawda nie niesie ze sobą wyzwolenia, o czym przekonał się Piotr.
Istnieją nieodwracalne decyzje, które definiują całe życie.

"Gdzie śpiewają diabły" ma własny mroczny puls. A okładka jest tego najlepszym dowodem. Szarości i biele, nagie drzewa i kochankowie wpleceni w gałęzie. W pierwszej chwili nie zauważyłam twarzy na okładce. ;) Wszystko pasuje do mroku okrywającego opowieść o Diable i czarownicy.
Fani baśniowych historii powinni sięgnąć po książkę Magdaleny Kubasiewicz. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że w książce przewija się klimat nieco słowiański.
Ci o bujnej wyobraźni i ci co posiadają jej mniej - ta książka jest dla was.
W sumie opowieści autorki przypominają ludzi - żyją własnym życiem.
A każdy ma swojego diabła...
Ja w to wierzę.