Niebiańskie osiedle recenzja

,,Niebiańskie osiedle'' jest dość specyficzną książką i jestem przekonana, że jeśli komuś spodoba się poczucie humoru autora, to będzie z tej lektury zadowolony. Mi się nie spodobało.

Zacznijmy od tego, że to nie jest ,,prawdziwy, poważny'' kryminał, raczej coś w rodzaju parodii naszej szarej polskiej rzeczywistości, a właściwie pewnych jej elementów (tych narodowo-katolickich). I nie byłoby w tym nic złego, gdybym nie czuła się w części potraktowana trochę z góry, a w części tak, jakbym rozmawiała z bardzo wojującym ateistą, który uparł się, żeby zrobić mi wykład na temat nieścisłości pojawiających się w religii katolickiej. Wykład, na który kompletnie nie miałam ochoty sięgając po kryminał. A już w szczególności nie miałam ochoty na formę, jaką on przybrał – był bowiem ubrany w ton butny i wyższościowy, a ja na takie coś jestem uczulona wielce, nawet, jeśli miało być ,,zabawne'' dzięki postaci babci Matyldy (nie było, panie autorze).

Fabuła była dość... prosta. Intryga – nieskomplikowana. Naprawdę nie przepadam za kryminałami w których połowie domyślam się zakończenia i wiem - nie, że podejrzewam ale wiem właśnie - kto jest tym schwarzcharakterem, mordercą i Panem Złym. Jak się domyślacie, właśnie w ten sposób przedstawiała się sytuacja z ,,Niebiańskim osiedlem''.

Bohaterowie też pozostawiali wiele do życzenia. Marcin Engel miał być genialnym dziennikarzem śledczym ale okazał się niezbyt błyskotliwym, prostodusznym naiwniakiem, który nie widzi, że jego piękna dziewczyna, modelka Dżesi pasuje do niego, jak pięść do oka.

Kama po prostu była i stanowiła wspaniałą przeciwwagę dla Dżesi – jako jej całkowite przeciwieństwo i doskonałe uzupełnienie Marcina. Bo to z nią właśnie mógł iść napić się piwa i pooglądać seriale na Netflixie wieczorem.

Szykuje się nam zatem miłosny trójkącik. I to byłoby niezłe, gdyby nie było tak oczywiste, że aż stało się przerysowane, a przez to – karykaturalne.

Są jeszcze postacie, nazwijmy to, poboczne. Jak policjant Franek, wnuk babci Matyldy, jego narzeczona Jowita (również policjantka) i sama babcia Matylda (milicjantka w stanie spoczynku). Niestety, żadna z nich nie jest na tyle charakterystyczna, żeby jakoś uratować książkę.

Ale! Zapytacie pewnie o co się właściwie rozchodzi, jaką to intrygę określiłam mianem ,,nieskomplikowanej''? A taką mianowicie, jak sprzedawanie miejsc w Niebie. Dosłownie. Kiedyś mili panowie księża sprzedawali odpusty, a w książce Ćwirleja sprzedają piękne, nowe, wyremontowane i świeżo umeblowane domki w Niebie. I to nie jest spoiler, to wiemy w zasadzie już od początku książki.

Czy ,,Niebiańskie osiedle'' polecam? Niespecjalnie. Nie jest to ani kryminał zabawny, ani szczególnie porywający, bohaterów Ćwirlej wykreował raczej mdłych i niezapadających w pamięć. Nawet na czytadło tramwajowe nie bardzo się to nadaje, tak bardzo nijaką jest lekturą. A szkoda, bo był potencjał w tej historii.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl