Głosownik, czyli odjechany dziennik Staszka Juraszka recenzja

Och, jeśli jest się nastolatkiem, to ta książka jest idealna dla Ciebie:-) Zakręcony humor głównego bohatera, czyli Staszka Juraszka wciągnie cię w wir zabaw i dobrego humoru. Zobaczycie jak to jest żyć, kiedy nagle rodzice zabierają ci laptopa, a dla ciebie jest to koniec świata i jak sobie radzić, by nie zwariować. Staszek jest niezwykle utalentowanym dzieckiem, jeśli chodzi chodzi o dziwne pomysły na życie i zabawy. Kreatywnie ukazuje jak sobie radzić wśród zakazów rodziców i braku dostępu do ulubionych młodzieżowych rzeczy. Czytając ją możemy ujrzeć świat oczami naszego nastoletniego dziecka i poniekąd zrozumieć ich zachowanie. Ukazuje jak bardzo nasze dzieci chcą być popularne i jak strasznie niedojrzale mogą się wtedy zachowywać. Poprzez jego rozważania nad swoim życiem widzimy jak ważna jest przyjaźń dla naszych pociech. Czytając ją, wytwarza w nas pewnego rodzaju tęsknotę za tym, co przeminęło, aczkolwiek potrafi nakierować nasze myśli na pozytywny obrót sprawy. Uczy nas jak przełknąć czarę goryczy i jak pierwszemu przeprosić za to, co się zrobiło źle. Uczy nas wybaczania i dojścia we własnych myślach nad swoim postępowaniem. Rodzicom uświadamia, jakie potrzeby mają nastolatkowie i co robić, bo jakoś wspólnie się dogadać, choć to właśnie pośrednio my do takich wniosków dochodzimy. Wkraczając w świat Staszka Juraszka poznajemy pozalekcyjne wyprawy w zakazane tereny i jak ważne jest dla naszych dzieci, by pokazać innym, że posiadamy większą odwagę od naszych rówieśników. Również nadanie sobie nawzajem odpowiedniej ksywki jest dla nich bardzo ważne. Tutaj mężczyźni, choć tak naprawdę chłopcy, mogą robić jedynie męskie sprawy, a dziewczynki obracają się w kręgu swoich rówieśniczek. Można spostrzec, że choćby starali się poważnie myśleć, to jednak nie biorą pod uwagę zagrożeń wynikających ze swojego zachowania.
Bardzo urzekły mnie tutaj trafne obrazki pokazane urywkowo, by rozwijały naszą wyobraźnię. Poprzez nie nie czujemy się dorośli, tylko jakbyśmy sami byli nastolatkami. Autor idealnie dopasował swój sposób pisania do myśli i wymowy dzieci w tym wieku. Zdecydowanie polecam nie tylko młodzieży, ale i dorosłym, którzy nie potrafią dogadać się z własnymi dziećmi.