Grom z jasnego nieba recenzja

Erik Larson to moje małe odkrycie, bo zupełnie nie spodziewałam się, że mogą przypaść mi do gustu powieści, których akcja została umieszczona w dość dalekiej przeszłości. Okazuje się, że jak najbardziej i to do tego stopnia, że dosłownie je pochłaniam. Co oczywiście nie znaczy, że każda jedna jest fenomenalna, ale o tym, czy ta ze zdjęcia jest, to już Wam opowiadam.

Zaczniemy od tego, o czym ta powieść właściwie jest, bo że okładka już wciąga czytelnika w swoje czeluści i każe jego wyobraźni zacząć pracować na wyższych obrotach, to pewnie widzicie :)

W środku, natomiast, znajdziecie historię, która miejsce ma w 1910 roku i jest mieszanką pewnego rodzaju biografii z powieścią akcji. Śledzimy losy lekarza, który postanawia popełnić paskudną zbrodnię i wydaje mu się, że jest idealna. Ale co właściwie zrobił? Postanowił uśmiercić swoją żonę, której ciało poćwiartował, schował do piwnicy i wmawiał wszystkim dookoła, że ta postanowiła wrócić do Stanów. No cóż, chyba sporej większości morderców wydaje się, że są tak genialni, ale mimo inteligencji często w końcu się potykają i tym razem również tak było. Policja odkryła, co mężczyzna ukrywa w swojej piwnicy więc ten postanowił uciekać do Kanady. A za nim ruszył pościg. W tym momencie przeskakujemy na historię o Marconim. Pewnie słyszeliście o nim. Włoski fizyk, który wynalazł telegrafię bezprzewodową i to dzięki temu policyjny wyścig zakończył się... no właśnie, sukcesem?

Jak dla mnie, to połączenie mistrzowskie dwóch mężczyzn, którzy zmagali się z własnymi obsesjami. Jednego doprowadziła ona do zabicia żony, a drugiego do wynalezienia jednego z najważniejszych wynalazków świata. Ich historie się przeplatają i jeden na drugiego ma ogromny wpływ, choć nie bezpośrednio. Cała akcja jest poprowadzona świetnie i choć czytałam kilka opinii, w których czytelnicy zwracają uwagę na to, że nie jest to powieść najwyższych lotów, to osobiście uważam, że wcale być nie musi dziełem sztuki, aby się w niej zagłębić i aby pochłonęła czytelnika w całości. Czytało się świetnie, szybko, a i kaca książkowego nie uniknęłam.

Co mi się najbardziej podobało, to to, że w historię, wydawałoby się w pewnym sensie kryminalną, zostają wplecione losy człowieka, który miał pewien wpływ na to, jak nasz świat wygląda obecnie i wcale nie jest to nudna biografia. Myślę, że w ten sposób opowiadać o naukowcach powinno się za każdym razem. Wywołałoby to większe zainteresowanie i każdy z nas chętniej by sięgał po takie powieści.

Cóż mogę powiedzieć, chętnie zobaczę ekranizację!

A Wydawnictwu Sonia Draga bardzo dziękuję za egzemplarz!