Grzęzawisko recenzja

Grzęzawisko.
Miejsce, które ucieczką było.
Przed trudem dorastania.
Przed brakiem zrozumienia i uwagi rodzicielskiej.
Przed tęsknotą za matczyną dłonią.

Grzęzawisko.
Dom na drzewie. Samotnia.
Poczucie spokoju i izolacja przed niezrozumieniem. Przed nękaniem ze strony rówieśników.

Grzęzawisko. Kości w jego odmętach spoczywające.
Grzęzawisko. Świadek śmierci. Miejsce ucieczki i powrotu. Cień przeszłości nad nim ciąży. Tragiczny. Mroczna toń grzęzawiska snuje opowieść o tym, jak trudne i bolesne bywa dorastanie.
O tym, jak dostrzeganie i akceptowanie swojej osobowości w wieku młodzieńczym jest ważne.
O tym, jak bolesne konsekwencje przynosi brak odpowiedniej relacji między dzieckiem a rodzicem.
O tym, jak do związku wkrada się iluzja i burzy wszystko.
O tym, jak nie pozostaje już nic, tylko uciec. Zostawić ten ból za sobą.

Z kart „ Grzęzawiska ” wydobywa się niezwykła wrażliwość. Cechuje ona całą twórczość Przemysława Żarskiego, ale tutaj jest bardzo namacalna. Taka żywa. Taka głęboka. Taka mi potrzebna. Taka moja. Po prostu moja.

Z nostalgią powróciłam w tej powieści do lat 90. Nikt z takim uczuciem nie opowiada o tych czasach jak Autor. Nikt nie potrafi przenieść mnie w czasie tak jak on to robi. Z ciepłem, refleksją, zadumą. Zamykam oczy i jestem tam. W tych dziecięcych latach, z walkmanem w ręce, w świecie, w którym wszystko było inne ale łatwiejsze. Niesamowity klimat spowity przeszłością. Mistrzostwo.

„ Grzęzawisko ” to głównie ludzkie relacje, ich zawiłość i konsekwencje. To przejście z młodzieńczego dorastania w dorosłość. Gdzieś po drodze poszukiwanie siebie, próba ucieczki, ale też próba powrotu. Próba zrozumienia dawnych zadr, rodzinnych tajemnic i sekretów. Bez uporania się z przeszłością, nie ma powrotu do teraźniejszości. Ta książka to śmierć, cierpienie, trauma i mroczna przeszłość. Autor angażuje czytelnika w swoją opowieść. Nie zostawia go z niczym. Daje mu tyle, ile może dać. Emocje, refleksje i niesamowite wrażenia. Cząstkę siebie. Polecam fanom thrillerów i nie tylko.