Światy równoległe. Czego uczą nas płaskoziemcy, homeopaci i różdżkarze recenzja

Ciotka wpychająca w siebie końską dawkę witaminy C, wujek gniewnie udostępniający posty o chemtrails, koleżeństwo z pracy łykające na katar rozcieńczoną do niebytu wątrobę kaczki - zaiste, niektóre pomysły są jak z alternatywnego uniwersum. Można na to wszystko automatycznie machnąć ręką, ale czy nie ciekawiej jest ruszyć za wątkiem jak z opowiadania SF?

"Światy równoległe" to krótki zbiorek esejowo tkniętych tematów (ok.  167 stron bez przypisów, a rozdziałów jest 13), gdzie choć nie brakuje naukowego obrabiania poruszanych spiskomitów, to jednak autora bardziej ciekawi społeczno-psychologiczna otoczka. Samo podejście Lamży jest mi bliskie - też lubię śledzić mity z przyczyn czysto rozrywkowych, chętnie się pośmieję, ale też pamiętam, że absurdalnymi teoriami kryją się wciąż ludzie (szybkie info dla mądrali wypisujących lekką ręką teksty typu "dobrze im tak, selekcja naturalna z nagrodą Darwina" - a żebyście się zacięli pięć razy kartką i poszli wyciskać cytrynę), a sceptycy nie są wolni od słabości, chwil zaćmienia i błędnych przekonań. Z tym podejściem autor udowadnia, że przy wstrzymaniu odruchowego parsknięcia można odkryć coś wartościowego. 

Ostatnimi czasy - co bardzo mnie cieszy - mamy wysyp wpisów blogowych i wydawanych drukiem książek o naukowych mitach. Czy warto sięgnąć po "Światy równoległe" dla kolejnego przewałkowania kwestii proepidemików, płaskoziemców i homeopatii? Tak, bo po pierwsze, autor potrafi zaskoczyć (mnie na przykład podejściem do globalnego ocieplenia, tzn. skupienia się na złożoności tematu), a po drugie wywleka tematy funkcjonujące już raczej poza głównym nurtem (jak irydologię, powiększanie piersi hipnozą czy audiofilię ekstremalną). 

"Światy równoległe" to lekkie, sympatyczne dzieło, które nie idzie w tanie podbijanie sobie ego, tylko opiera się na faktycznej ciekawości. Największym minusem jest brak jakiegokolwiek podsumowania (w pewnym momencie książka się po prostu urywa, przypisy, kurtyna, do domu), no i... no i chciałoby się więcej.  Ale to, co jest, jest dobrej jakości. 

[Recenzja została po raz pierwszy (02.02.2020) opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]